14. ԽՈՒԴԱՎԵՐԴԻ[1]
Ավալ ժամանակին ըլնում ա չիլնում մի թագավոր: Էդ թագավորը էնքամ մալ ու դոլվաթի տեր ա ըլնում, որ էլ չէլած. սաղ աշխարքի թագավորներից հարուստ ա ըլնում, համա ընչին էր պետքը, խեղճի աչքին ոչ մի բան չէր գալի։
Խեղճը ըսքան մալ ու դոլվաթի միջին մի պտուղ չուներ, որ իրանից եդը իրա կարողությունը, իրա թագավորությունը վայելեր։
Ամեն օր ըսենց դառը-տխուր դուս էր գալի իրա ամարաթի աղացի Անմահական բաղչումը ման գալի, էլի ըտենց դառը-տխուր եդ դառնում ամարաթը:
Մի դարվիշ ա ըլնում, որ աչքը մի սարի վրա ա ըլնում, չունքի էդ սարումը շատ մալ ու դոլվաթ կար, միջին էլ մի հունարով Ֆանառ. էդ Ֆանառը ինչ ուզենայիր՝ անիլ կտար քեզ հմար:
Էդ դարվիշը լավ ռամ քցել ա իմանում։
Մի օր ասում ա. «Բերեմ ռամ քցեմ, բալքի մինը գտնվի, որ կարենա մննի էդ սարը՝ Ֆանառը հանի տա ինձ»։ Ռամ կքցի՝ դուս կգա էդ թագավորի աղի վրա։
Էգսի օրը վե կկենա կընկնի ճամփա դպա էդ թագավորի երկիրը:
- ↑ Խուդավերդի թուրքերեն նշանակում է՝ Աստվածատուր (Ծ. Բ.):
