— Ա՛ֆֆարիմ,– ձեն են տալի Ֆրանգստունի մարդիկը դրուստ ես ջոկե։
Թագավորը բերում ա դրանց լավ-լավ փեշքաշներով ճամփու դնում դպա Ֆրանգստուն։ Եննա թադարեք ա տենում, բերում աղջկանը զարգյարի աշկերտի վրեն նշան դնում, պսակում, օխտն օր, օխտը գշեր հարսանիք անում:
Ինչ քե՜ֆ, ինչ ուրախությո՜ւն, ինչ դափ ու զուռնա՜, որ էլ հալ ու հեսաբ չկար։
Սրանց թողանք ըստե, գանք խաբար տանք Ֆրանգստունի թագավորի մարդկերանցիցը։
Նրանք էթում են, էթում են, էթում են, ջատն ու քիչն աստոծ գիտա, հասնում են իրանց երկիրը։ Էթում են դուզ թագավորի ամարաթը, թագավորին գլուխ տալի, ընդե կաննում։
— Հը՛,— հարցնում ա թագավորը,— ի՞նչ ջուղաբ եք բերե էն երկրի թագավորիցը։
— Թագա՛վորն ապրած կենա,— ասում են,— նրա երկրում մի ջահել֊ջիվան տղա կա, էնքա՜մ խելոք, էնքա՜մ իմաստուն, որ էլ չենք կարա ասի. ըս էլ իրեք հետ ինչ հարցնում ես՝ նա՛ ա գտնում։
— Բաս որ ըտենց ա,— ասում ա թագավորը,— կէթաք էլ եդ էն երկիրը, իմ անումը կտաք, էն տղին վե կունեք, կբերեք իմ կուշտը, կասեք․ «Մեր թագավորը քեզ կանչում ա». մի տենամ էդ ի՞նչ թավուր իսան ա, որ ըս էլ իրեք հետ իմ ասածը գտնում ա։
— Մեր աչքի վրեն, թագա՛վորն ապրած կենա,— ասում են նրա մարդիկը։
Թագավորին գլուխ են տալի, դուս գալի, էթում ճամփի թադարեք տենում, հեգսի օրը, դեռ լիսն ու մութը չբաժանված, ընկնում ճամփա դպա էն թագավորի երկիրը։
Էթում են, էթում են, էթում են, շատն ու քիչն աստոծ գիտա. գշեր, ցերեկ էթում են՝ մի օր, էրկու օր, իրեք օր, մի շաբաթ, էրկու շաբաթ, մախլասի՝ մի ամիս, հասնում են էն թագավորի երկիրը: Էթում են թագավորին գլուխ տալի, ընդե կաննում:
Թագավորը սրանց որ չի տենում, թուք ու մուքը կպնում ա, ասում ա. «Հալբաթ Ֆրանգստունի թագավորը էլի թազա բան ա ապսպրե»։
— Հը՛, խե՜ր ըլնի,– հարցնում ա թագավորը նրանց։
