— Աչքիս վրեն, թագա՛վորը սաղ ըլնի,— ասում ա նազիրը։
Թագավորին գլուխ ա տալի, թողում դուս գալի։ Էթում ա իրանց տունը, էլի դառը-տխուր, նոթերը կիտած նստում ա:
Չութչու տղեն Էս որ տենում ա, հարցնում ա.— Բի՛ձա,— ասում ա,— խի՞ ես ըտենց նոթերդ կիտե, ա՛սա տենամ դարտդ ի՞նչ ա:
— Է՜յ, ա՛յ որդի,— ասում ա,— էս քեզ ասեցի, իմ դարտին ի՞նչ դարման պտի անես:
— Է՛լի հենց, ա՛սա տենամ, բալի իմ խելքն էլ ա մի բան կտրում։
Նազիրը ըստե նստում ա մին-մին տղին նաղլ անում թագավորի հրամանը:
Տղեն էս որ լսում ա, ասում ա.— Էդ ի՞նչ մի դժար բան ա, որ դրա հմար դարտ ես անում. մի՛ վախի, ես դրա ջուղաբը կտամ։
— Ղո՞րթ,— հարցնում ա նազիրը:
— Ղո՛րթ,— ասում ա տղեն.— թագավորը թող ինձ կանչի, էն ե՛ս գիտամ ինչ որ կասեմ:
Նազիրը էս որ լսում ա, ուրախանում, աշխարով մին ա ըլնամ: Էգսի օրը էթում ա թագավորին գլուխ տալի, ընդե կաննում։
— Հը՛, ի՞նչ խաբար ա,— հարցնում ա թագավորը,— ինչ որ հարցրել ի՝ գտա՞ր, թե չէ:
— Հա՛, թագա՛վորն ապրած կենա,— ասում ա,— գտա:
— Դե ա՛սա տենամ,— ասում ա թագավորը:
— Թագա՛վորն ապրած կենա,— ասում ա,— ես չեմ ասողը. մեր տանը մի ջահել տղա կա, նա պտի ասի. թե կհրամայես, էթամ բերեմ:
— Գնա կանչա՛ գա,— ասում ա թագավորը։
Նազիրը էթում ա էն իմաստուն տղի կռնիցը բռնում, բերում թագավորի ամարաթը։ Տղեն ջուխտ ձեռը դնում ա դոշին, խորը գլուխ տալի, ընդե կաննում։
— Դե ա՛սա տենամ, իմ ջուղաբը դո՞ւ պտի տաս։
— Հա՛, թագա՛վորն ապրած կենա,— ասում ա տղեն,— որ ասեմ՝ հո չե՞ս փոշմանի:
— Չէ՛, չեմ փոշմանի,— ասում ա թագավորը։
— Ասե՞մ,— թազադան հարցնում ա։
— Ասա՛,— ասում ա թագավորը:
