Էթում ա տենում, որ պղինձը լիքը ջուր էփում ա:
Թե.— Էս ո՞վ ա արե։
Թե.– Էրեկվա հաղող[1] փայլևանը։
Ասում ա.– Բա ի՞նչ էլավ:
Ասում ա.— Թողաց, փախավ, հլա ոններդ բաց արա տես֊տե՛ս, ընքամ ճմկթել եմ, որ յարա ա էլե, չէիր զարթնում. ո՛նչ շուն էր հաչում, ո՛նչ աքլոր էր կանչում, ո՛նչ էլ ճրագ էր վառվում։ Նիլլա կտուրը, տեհա, որ հեռվանց մի ճրագի լիս ա էրևում, վեր էկա, վազեցի էդ լըսին, տեհա մի դևի կնիկ, ծծերը ծծեցի, աղաչեցի, որ ազատի ինձ, նա ինձ ասեց, որ էդ մարդը գիր ա արել, քցել ժամի կտուրը, որ ո՛նչ մեկը չզարթնի, լիսն էլ չբացվի: Գնացի ժամի կտրիցը գիրը վե բերեցի, լիսը բացվեց, էկա տուն՝ դու զարթնել իր։
— Բա էն մարդն ի՞նչ էլավ,— հարցրեց թագավորի տղեն։
— Որ լիսը բացվեց տեսա, որ փախավ։
Թագավորի տղեն հրամայեց՝ քաղաքի չորս ղրաղը փակեցին էդ փայլևանին բռնեցին. բերին ճխտեցին պղինձը, խաշեցին։
Տարին անցկացավ, էկավ էդ թագավորին մի տղա էլավ։ Էդ տղեն մենծացավ, դառավ էրկու տարեկան, մերը կուռը բռնեց, տարավ էն դևի կնկանը, ասեց.— Ա՛ռ, ես իմ խոսքը կատարեցի։
Պառավն ասեց.— Տա՛ր, քեզ փեշքաշ, դու որ քու խոստումը կատարեցիր, քեզ փեշքաշ ըլնի։ Վե կա՛լ քու էրեխեն, գնա՛։
Առավ էկավ տուն: Ղրկեցին էդ աղջկա հորնումորը բերել տվին, իրար հետ ուրախ-զվարթ ապրեցին մինչանք իրանց մահը։
Դրանք հասան իրանց մուրազին, դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին:
Ասսանից իրեք խնձոր վեր ընկավ, մինն՝ ասողին, մինը՝ լսողին, մինն էլ՝ անկաջ դնողին։
- ↑ Խաղացող (Ծ. Բ.):
