Եվ հուսահատ կանգնած է նա գետափին.
Հեռո՛ւ, հեռո՛ւ աչք է ձըգում անձկալից,
Եվ օգնության ճիչեր թռչում են կուրծքից։
Բայց նավակներն անշարժ անքույթ եզերքին,
Եվ նայում է նա ցանկալի ցամաքին.
Նավավարներն անցնելու սիրտ չեն անում–
Ալիքները կատաղում են, ծովանում։
Գետեզերքին կանգնած կոծում է մենակ.
Աղաչում է Զևսին ձեռները մեկնած.
«Ո՜վ, սանձիր դու ալիքները մոլեգնած.
Ժամերն անցնում, ճաշին մոտ է արեգակ —
Եվ եթե նա մտնի, ու ես դեռ քաղաք
Չըժամանեմ՝ տըրված խոստմանս համաձայն,
Բարեկամիս էլ հույս չըկա փըրկության»։
Սակայն հեղեղն հորդանում է ամեհի,
Կոհակն ահեղ զարնըվում է կոհակին,
Ժամերն անցնում, հաջորդում են մեկ մյուսին
Երկյուղից նա սիրտ է առնում ու հոգի,
Եվ փըրփրադեզ հոսանքի մեջ գետակի
Նետվում, պատռում է հորձանքն այն մոլեգին.
Աստվածներից մեկը գըթաց խեղճուկին։
Հասավ մյուս ափն, հառաջ գընաց այնտեղից.
Շընորհակալ իրեն փրկող աստուծուն.
Բայց ահա տե՛ս, նորա հանդեպն են ելնում
Ավազակներ խիտ անտառի մութ խորքից
Եվ կտրում են նորա ճամփան. աչքներից
Մահ է թավտւմ, և սպառնալից լախտերով
Ուղևորի զսպում են գնացքն հապճեպով։
«Ի՜նչ եք ուզում» սարսափահար գոչեց նա,
«Ա՜հ, ես չունիմ ոչինչ բացի իմ կյանքից.
Այն էլ արքան պիտի առնե ինձանից»։
Եվ խըլում է մեկի ձեռից լախտն ահա.
«Ի սեր մտերմիս, ո՛հ. գըթացեք ինձ վերա»։
