ներառում էր հերոսների բնութագրման այդ ձեւը, երբ դեռեւս իսկապէս ծանօթ չէր, չէր կարդացել Ամերիկեան գրողին»:
Քալանթարեանը կը զօրացնէ շեշտադրութիւնը:
—«Հոգեբանական խառնուածքների բացայայտման առումով թերեւս ամէնանպատակահարմար միջոցը ներքին մենախօսութիւնն է, երբ կերպարն ինքն իր հետ մենակ է մնում եւ մտածում է նաւ այն ինչը ուրիշների ներկայութեան չէր արտաբերի, հոգեպէս մերկանում է ինքն իր առջեւ, եւ դրանով գրողն աւելի արդիւնաւէտ Է դարձնում իր խօսքի ազդեցութիւնը, որովհետեւ, ի վերջոյ, գրողն է նաեւ հերոսի ինքնախոստովանութեան հեղինակը, միայն թէ այս տպաւորուութիւնն աւելի առարկայական է թւում»:
Ինչպէս միշտ, մեր ըրածը Քալանթարեանին խօսքերը ներկայացնելն է, եւ ահա գրականագէտին եզրակացութիւնը.
—«Այսպիսով, բնաւ էլ ոչ սպառիչ այս քննութիւնը հիմք է տալիս ասելու, որ ՛՛Տաշքէնդը՛՛ Մաթեւոսեանի գեղարուեստական մտածողութեան այն բարձր մակարդակն է, որտեղ գալիս հանգուցւում են Մաթեւոսեանական գեղագիտութեան բոլոր առանձնայատուկ կողմերը՝ բնաւորութիւնների ստեղծումը, ամբողջական հայեացքը շերտաւորուած հասրակութեան վրայ, ժողովրդական լեզուի արարչական ոգու յայտնագործումը, իր մեծ նախորդների աւանդների ստեղծագործական իւրացումը: Այս ամէնի շնորհիւ գրողն իր տեղը հաստատեց 20—րդ դարի գեղարուեստական մտածողութեան մէջ՝ ապացուցելով, որ արուեստի որակը չափւում է ոչ միայն թեմայի կարեւորութեամբ այլեւ այն մատուցելու վարպետութեամբ»:
