Յատուկ մեքենայ վարձելով ճամբայ ելայ։ Արաբ մեքենավարը կանգ առաւ Արեւելեան Պէյրութի մէջ, քանի սուրիական էր կառքը, որուն արգիլուած էր Արեւմտեան կողմ երթալը։ Թէեւ ժամանակը զիս չէր սպասէր ստիպուած իջայ, մտահոգ հասնելու ցուցահանդէսի բացման արարողութեան։ Թաքսի մը կանգ առաւ։ Վարորդը հայ մըն էր։ Յայտնեցի բացման ժամին մասին։ Ան ըսաւ.-
«Հայրենակից, դժուար թէ հասնինք, բայց քանի որ ձեզի համար շատ սիրելի անձնաւորութեան մը ցուցահանդէսի բացման հասնիլ կ'ուզէք՝ օրէնքին դէմ լարելով կառքիս ուղղութիւնը, ձեզ կը հասցնեմ»։
Հասանք։ Վարորդը քրտնած էր։ Խուժեցի դարպասէն ներս։ Երկու հոգի մկրատներ ի ձեռին կը սպասէին ազդանշանի՝ կտրելու համար ցուցահանդէսի բացումին ժապաւէնը։
«Յակո՛բ, բարե՛ւ»- ըսի ժպիտով մը։ Յակոբեանը պատասխանեց.-
«Գիտէի՝ որ կուգաս»։
Այդ «Գիտէի որ կուգաս» խօսքը ինծի համար միլիոն արժէր։ Այդ նախադասութիւնը մինչեւ այսօր կը ջերմացնէ զիս։
Անշուշտ դիտեցի ցուցահանդէսը, ներկայ եղայ բաժակներու շրխկոցին խմելով վարպետի կենացը, նօթեր առի՝ ու գիշերը յօդուած մը գրեցի այդ յիրաւի նախանձախնդրօրէ պատրաստուած ցուցահանդէսին մասին։
Յիշեալ յօդուածը օրաթերթի մը յանձնելէ առաջ ժամադրութեամբ մը Յակոբեանին յատկացուած պանդոկը երթալով կարդացի գրածս անոր։
Յակոբեանը թէ.-
