Փակել դպրոցը, ուսումնարանը,
Արգելել գրերը, այրել գրքերը,
Բայց ոնց արգելես կսկծող սրտի,
Մղկտող հոգու ժայթքուն երգերը:
(Պ. Սևակ)
«Ում որ հարկն է,
Տալ մուժիկին մի զույգ կոշիկ»։
(Ե. Չարենց)
— Արտա՛կ։
— Լսում եմ։
— Ասում են՝ էքսկուրսիա ենք գնալու, հա՞։
— Բա ո՜նց։
— Հաստա՞տ գիտես։
— Իհարկե, Արտա՛կ։
— Ե՞րբ։
— Այս ամսի 20-ին։
Ահա և ամսի 20-ը։ Խաղաղ լուսաբաց։ Գարնանային զովաշունչ առամոտ։ Մանկական աշխույժ տրամադրություն։ Ահավասիկ այն մեքենան, որը մեզ տանելու էր Մայմեխի փեշերը։ Բայց ընկեր Սարգսյանի տրամադրությունն ինչու՞ է ընկած։
— Տղանե՛ր։
— Լսում ենք, ընկե՛ր Սարգսյան։
— Ինչո՞ւ չեք բոլորդ հավաքվել նշանակված վայրում։
— Իսկապե՛ս։
— Մենք ամաչում ենք բացակայողների փոխարեն։ Քիչ հետո գալիս են նաև նրանք, ամաչկոտ մոտենում մեզ, ապա՝ ընկեր Սարգսյանին.
— Բարև՛ ձեզ։
— Ողջո՛ւյն, պարոննե՛ր։ Մենք, իհարկե, ծաղրում ենք նրանց, իսկ ընկեր Սարգսյանը լռում է, սակայն այդ լռությունը շատ է խոսուն։
— Տեղավորվե՜լ։
Այո՛, ընկեր Սարգսյանն է։
Մենք զբաղեցնում ենք մեր տեղերը։ Մեքենան շարժվում է գեղատեսիլ վայրերով։ Շուտով «բացվում ենք» նաև մենք, և մանկական երգն ու զվարթ տրամադրությունը լցնում են Լոռվա կախարդիչ ձորերը...
ԵՍ ԻՄ ԱՆՈԻՇ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ
Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բարն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բո՛ւյրը վառման
Ու նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում:
