Դինջ, անմեղ՝ խնդան արևովն իրանց։
Ո՛չ քամին նրանց ձեռը կխփի,
Ո՛չ արև՝ քոքն ու տերևներն կերի։
Խոսքը դեռ կիսատ։ Էնպես թափ տվեց
Քամին՝ որ նրանց քոքըհան արեց։
Ի՛նձ վրա եմ ասում էս պարզ առակը։
Ի՞նչ հարկավոր ա մարդիս՝ թագ, պսակը,
Քանի ցած է տեղդ ու միտքդ հանդարտ,
Էնքան քեզանից հեռու փորձանք, դարդ։
Ա՜խ՝ մի՛ ցանկար, մի՛ հոգվո՛ւյս սիրելի,
Որ բարձր պատվի հասնիս բիրադի։
Պատիվն պատուհասն՝ որդի էն մեկ մոր՝
Փուչ կանեն՝ արևդ ու քո օր։
