Էջ:Պեպո.djvu/12

ԿԱԿՈՒԼԻ— էէէ'… ա՛յ, թուբմե ի՚նշ թան է էլի… Տո', Պեպո, ինքն

Արութինը չըլի" գողցի էն բարաթը։

ՊԵՊՈ— է՜հ, Ի՞նչ իս սարսաղ֊սարսաղ դուս տալի, աո՛, միր ղու֊ թումը նա ի՞նչ դավի ուներ։

ԿԱԿՈՒԼԻ- Բաս ո՞վ կոլ գողներ, Պեպո,

ՊԵՊՈ- Վոլր գիդենամ, խո միզ համա էլ լավ կոլլիւ

ԿԱԿՈՒԼԻ- Կո՞ւլի քու հերը հիդը տարավ, աո՛,

ՊԵՊՈ- Մինք էլ էտենց ինք ասում, կուլի շուր հաքցնելիս հիդը գնաց,

ԿԱԿՈՒԼԻ- Մտի՛կ է՜… Աբա էն կինքումը թա՛մաշա արա, Պեպո, թե ի՛նչ կոնին աղա Արոլթինին։ Չուրս-չոլրս սատանեն վուլ, բարաթն առ-չիվը կու ձքին, վա՛յ, վա՛յ, վա՛յ, դե'դի &ծիր, դո՛ւն բարեխոս… Նետայի մե թամաշա անիլ տան, Պեպո ջան, թեգոլզ հենց էտոլ խաթիր կէհամ դժոլխքը։ (Ծիծաղում են) Տո', հանաքը դենը, էլի լա՛վ պտռտեցեք, կուլի գթնըվի,

ՊԵՊՈ— Տակն ու վրա ինք արի տուն ու տիզը, ի՞նչս ասում,

ԿԱԿՈՒԼԻ— Իժում էն գոմշի գլ*ւխն էլ դի դե՞, վուր բարաթը կորի լ է՛է

ՊԵՊՈ- Գիդե, վուր չէ տայի, է՛,

ԿԱԿՈՒԼԻ- Տ«', խո պի՞դե վուր պարէ» Հ«

ՊԵՊՈ— Բա՛ս չի գիդի՛>

ԿԱԿՈՒԼԻ- Դե՛, տա, Է՛,

ՊԵՊՈ- Անկճիտ բամբակը հանէ՛, տո . Էն մարթն ասում Է թե՝ միտո շէ, կոսե, դավթըրներումս (իմ գթնոլմ, կոսե, բարաթը բի, ասում է, օւ փՈ՛ւղը տար, կոսե,

ԿԱԿՈՒԼԻ- Աստուձ գիդենա, Պեպո, զարթնի դնքսիլը ուրիշ ճար չկա, Դուն ինձ թո՛զ, էն Օրթաճալեմեն վուր յիդ է գալի, ձեռնիրը էհենց դար-սած, (9.եոքերը ետևն է դարսում և մի քանի քայլ անցնում Արութինի նման) հե՚ստիկ շինիմ, հե՚ստիկ շինիմ, վուր սեփիլի բայաթի կանչիլ տամ յիս նրան,

ՊԵՊՈ— էրանի' քիզ, Կակուլի, վուր քուր չունիս մարթ ո լ տալու, ԿԱԿՈՒԼԻ— էտոլ համա էլ դարդ չէի անի. ձիզ պես կուպեծներոլ էդ-նեն չէի ննգնի, Վիրչի կինտոյին կու փո՛խիմ նրանց հի՛դ, Միզ վուր ստիզծիլ է աստուձ, թռչոլնքի հանգն է ստիզծի՝ օր դադինք, օր ուտինք, էլ մեռնելիս անդերձի գլուխ ո վ ունե, տո",

ՊԵՊՈ— Լա՛վ է, լա՛վ, խիչքիտ մի' զոռ տա, հերիք է. գնա' էն մոլր-ծեքը մորթոտե', նստինք մե֊մե թիքա լոռլամիշ ըլինք, իժում տեսնինք՝՝ աստուձ ի՛նչ է տալի<