լինեն վերջ ի վերջո իրենց կամքը թելադրելու նաև ծայրից ծայր քայքայված Ռուսաստանին ու Տաճկաստանին:
Աշխարհի խաղաղությունն է այդ պահանջում, հաղթող մեծ պետություների շահն է այդ պահանջում, և այդպես էլ կլինի վաղ թե ուշ:
Մահացու հարված ստացած գազանների հուսահատական ճիգերն ու ջղաձգությունները չպիտի մոլորեցնեն մեզ:
Իբրև քաղաքական սիստեմ, ժամանակակից Ռուսաստանն անկարող է նույնպես վճռական ազդեցություն ունենալ մեր ժողովրդի ազգային ինքնորոշման վրա:
«Սովետական», «խորհրդային» կոչված սիստեմը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ ռուս ձևափոխված բռնապետությունը: Այդ սիստեմը ունի նույն բռնապետական տենդենցներն ու մեթոդները, ինչ որ մենք ճաշակեցինք ցարերի բռնապետական սիստեմի մեջ:
Մեր ժողովրդի ազգային անկախության շենքը չի կարող տևականորեն դրվել մի օտար սիստեմի հիմքերի վրա, որ իր հայրենիքում անգամ հայտնաբերեց իր կատարյալ սնանկությունը:
Ամբողջ քաղաքակիրթ աշխարհը դեմ է այդ սիստեմին և չի կամենում, չի կարող հաշտվել մի բռնազբոսիկ սիստեմի հետ, որ Լենինն ու իր համախոհներն ամեն գնով ձգտում են փաթաթել մեր բոլոր ազգերի վզին:
«Սովտեական» սիստեմը ռուս բռնապետական ռեժիմի մեջ ծնված քաղաքական մտքի ծնունդ է: Նա յուրահատուկ արդյունք է ցարական բռնապետության:
Այդ սիստեմի գրեթե երեքամյա գոյությունը Ռուսաստանում չապացուցեց իր կենսունակությունը, իր քաղաքական նպատակահարմարությունը:
Ընդհակառակը, նա պատճառ դարձավ կատաղի քաղաքացիական պատերազմիների, որոնք շարունակում են մինչև այսօր էլ և հայտնի չէ, թե երբ պիտի վերջանան:
Մի խոսքով, «սովետական» սիստեմը չտվեց իր երկրին այն, ինչի պահանջը ամենից ավելի աղաղակող կերպով է զգում ռուս ժողովուրդը, այսինքն՝ խաղաղություն:
«Սովետական» սիստեմի պահպանությունը պահանջում է երկրի ուժերի գերագույն լարում ոչ թե ժամանակավորապես, այլ
