Նազլու յարըս հաքած ունե զառը լիբասի վրա,
Պռունգնիրըն էն տեսակ ին, վուր շաքար քսի՝ վրա,
Նաղաշքարին ասի, թե սիվ խալ տա էրեսի վրա,
Ակըռքնիրը՝ լալ, մարքարիտ, սարքած ալմասի վրա։
Գովականըս ինձ խիվցըրից, գժվեցրից մեբաշ ինձ,
Ուշկ ու միտկս իրար շաղիր, խիլքս գլխես դուս քաշից.
Աղաչեցի, յիդ չդառավ, հոքիս ջանումըս մաշից,
Աչկերեմես արուն կաթից էն չինի թասի վրա։
Գիշեր-ցերեկ մտկի ծովում, ցավը սիրտըս հարիլ է,
Նստած էշխի հրեղեն ձին, յարըս խիլքս տարիլ է,
Հաքած կանանչ, կապուտ, կարմիր, ի՞նչ լավ էլ հարմարիլ է,
Զար ու զարբաբ, խաս ու ղումաշ քաշած ատլասի վրա։