Աշուղներուն ջունուն կոնե, բլբուլ լիզուն թե բարբառի,
Քիչ է մնում սրտիս շուշեն անջիգարըն խփե քարի,
Պատկիրքըն արիվից վառ է, էնդուր իմ դառի սարսարի,
Տեսնողնիրրն ասում ին, թե էշխի կըրակեն բաց էլած։
Ջունուն դառած ման իմ գալի, ուշկ ու միտկըս իրար շաղած.
Պռունգներուն քաղցր շաքար, ղանդ ու նաբաթ ունե մաղած,
Քերնում սիրուն ակըռքնիրը մարքարիտի նման շարած,
[Ով տեսնում է, էս է ասում — «Հնդու նաղաշեն բաց էլած»]։
Հուտը յիրգիրն, աշխարն առած մանիշակի դա՛ստին մըտիկ,
Ուզում է թե միզ սըպանե, անողորմի ղաստին մըտիկ,
Ջունուն մի գառ, Սայաթ-Նովա, նազլու յարի նաստին մըտիկ.
Զար ու զարբաբ, ալ ու կանաչ, խաս ու ղումաշեն բաց էլած։
