Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Դե վուր կոսին էս աշխարս ունայն է,
Էնդու համա սոյբաթ սազից վախում իմ.
Բլբուլըն[1] վուր թռչը գնա իր բունը,
Դարդակ թողած՝ էն ղափազից վախում իմ։
Չը լինի թե նիտվանիղըտ բոշցընես,
Աջայն իսկույն հոքուտ դռնից կնգնե ներս,
Կինքիտ թիլր ձեռը կառնե, խաղցրնե.
[Էդ խաղերից], էդ ջանբազից վախում իմ։
Ուզում է գա կինքիս բինին հասանի,
Ամեն անգամ, ամեն դամար կես անի,
Խամը թող տա, աբրեշում ու խաս տանի՝
[Վուղչը չառնե, էդ ղազազից վախում իմ]։
Աջալը գա, ինձ ահուզար կու բերե,
Հուքմն ունե, ջանիս աղար կու բերե.
Հինգ արջին կտավը բազար կու բերե՝
Զոռ սովդաքար էդ բազազից վախում իմ։
Սայաթ-Նովեն կոսե խաթեն հասնում Է,
Միղաուրնիր, ղուչումաթըն հասնում է,
Փառք հախ տիրուն, արթար դատըն հասնում է՝
Միղքը չափող էն թարազից վախում իմ։
|
|
Էս լավ հախանա-զափիա է:
Ով սովորի, բարի հիշի (ողորմի ասի) ամեն։
- ↑ Հոգին (փոխաբ.):
