Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այ սիրտ, ովոր քիզ մե յաման բան կոսե,
Յիդ դառ ասա — «յիս քիզ ամա ջան կուտամ».
Թաք դուն արով ըլիս, թող հա վատ ասին,
Դուն լավութին դադիր, խաթիրջամ կու տան:
Տերն իստակին ու անմիղին կու նայե,
Վունցոր վառվող փիլթեն լիղին կու նայե.
Բարով ծառը տակի խուզին կու նայե.
Ալչաղ մարթի վիրչը կուլի ջահանդամ:
Արի, անգաճ արա բեյթիս ու առ, տար,
էլ մի՛ ասի, համ կանանչ կարէ համ ալ կար,
Քանի վուր քու ձեռին Էսօր հընար կա,
Հոքուտ համա մե տուն շինե ջաննաթում:
Թե մարթի մեչ դողրու մարդըն էրևա՝
Սոնեմեն էլ կթված կաթըն կերևա,
Միղքը դառն է, ամա քաղցր կերևա,
էնդու համա դրախտեն էլավ ջան—Աթամ:
Սայաթ—Նովա, դուն էս բանըն կատարի՝
Միշտ գոհ մնա բարեկամից, օտարից,
Պիտիս մոռնա, հենց վութ մահըն պատահից,
Գուզե հարուր տարի քաշիս ջանիտ դամ:
(1758)
էս Աթութինի ասած թեջնիս է. գրված է մարտի 19-ին, քրոնիկ:
|
|
