Հենց իմացի, յա՛ր, քու ղուլն իմ, թանգ հախով գընած չըրաղ իմ
Քու դըռանըտ նընգած ըլիմ, ով տեսնե, ասե՝ տուսաղ իմ,
էշխեմետ հիվանդացիլ իմ, վունց միռնում իմ, վունց թե սաղ իմ
Ծովի պես ուրղան իմ տալիս, գըժվիլ իմ Արազի նըման։
Ով կու տեսնե, ջունուն կու լի՝ բարգ էրեսիտ խալ իս անում.
էլ ջուքամըն դո՛ւն կու քաշիս, շուն մահիս խիալ իս անում.
Յա՛ր, յիս քիզ բարով իմ տալիս,— շուռ իս գալի, ղալ իս անում,
Չունքի խոսկըտ անց է կենում բելլու շանանդազի նըման։