մտնելով մեջլիսի մեջ, «գող ու սափա» է ուզում և գոզալների շրջապատման մեջ կազմում մեջլիսի կեսը։
Վերջին տան դողըն բառը բնագրում գրված է դուղըն, որն անշուշտ,
գուղըն ձևով գրող ձեռքի սխալ է։ Գ. Ախվերդյանի ձեռագրում ևս ուղղված է
դողըն, սակայն տպագրվել է բնագրի ձևը։ Հաջորդող խաղողըն, ածողըն նմանահանգ բառերից երևում է, որ հեղինակը նկատի է ունեցել բառի գրական ձևը:
2. Խաղի բ. տողը — «էրեսիտ խալըն ծածկում է՝ մազիրըտ խափանգ իս անում,
երգչի որդու ձեռագրում ավելի ճիշտ է գրված—ծածկվամ է այլ կերպ պետք
է լիներ ծածկում ես, ինչպես Գ. Լևոնյանին պատկանող աշուղական ձեռագիր
երգարանի վարիանտում է — «ծածկիլ իս», բայց հենց է տառի գոյությունը
բնագրում, փոխանակ ի (=իս), ապացուցում է, որ պետք է լիներ ծածկվում է:
Վերջին տան բ. տողի առաջին կեսը Գ. Ախվերդյանը չէր վերծանել և բոլոր հրատարակությունների մեջ բաց էր մնացեր Բնագրում գրված է նովա
փարծիկծվաին, որ պետք է կարդալ «նովափար ծաղիկ ծովային». իսկ վերջի
կեսը — «մանիշակ բաց արած ծովին», Ախվերդյանը թողել է նույնությամբ
մինչդեռ պետք էր բնագրում սխալ գրված ծովին բառը ուղղել և դարձնլ
նովին, ինչպես 27 (Զ) խաղի մեջ է — «Մանուշակ բաց արած հովին»։
3. Հայերեն խաղերի մեջ սա մի ակն է. որ ունի 1752 տարեթիվ և այդ հիման
վրա համարվել է երգչի հայերեն ստեղծագործելու առաջին տարին։ Ուշադրության արժանի են խաղի վերջին տան հանգերը, որոնց մեջ ցայտուն
կերպով դրսևորվում է Սայաթ-Նովայի մեծ վարպետությունը՝ նաև հանգեր
տեսակետից։ «Գու լան սարիր», «վուր դուն արիր», «ջունուն արիր»: Երկու
անգամ կրկնվող բառից (ուրիր) չի կարելի հանգ կազմել նույն տան մեջ,
հեղինակը դրանից խուսափելու համար, մեծ նրբությամբ, վերջին երկու տողում կազմել է ներքին հանդ — ավուր դուն, ջունուն»։
4. Սայաթ-Նովայի հայերեն երկու գազելից մեկն է սա և առաջինը։ Զեռագրում
հայերեն խաղերն սկսվում են սրանով, և որովհետև վերջում հեղինակը գրում
է — «հիմի գուզիմ թե հայեվար ասիմ», ուստի կարելի է եզրակացնել, որ այն
գազել-դիվանին նրա հայերեն անդրանիկ խաղն է։ Դավթարում բոլոր խաղերը դասավորված են ոչ ժամանակագրական կարգով, որովհետև հեղինակը
առաջնորդվել է իսկական դիվան կազմելու սկզբունքով, այդ պատճառով էլ
դժվար է հաստատապես ասել այս խաղը գրելու ճիշտ տարին, սակայն ենթադրում ենք, թե գրված պետք է լինի 1747 թվականին։ Խաղը հեղինակի
կողմից առնված է քառանկյուն գծած շրջանակի մեջ և այս գծից դուրս, չորս
կողմից գրված վրացերեն չորս առանձին տառ — վերևից՝ ու, ներքևից՝ մ
ձախից՝ ջ, աջից՝ ն: Եթե ու և մ տառերն ընդունենք Քրոնիկոնի 440 (=1752
թվականը և ն տառի տակ նոյեմբեր ամիսը, ապա ջ-ն, որ վրաց այբուբենում 9000 թվանշանը ներկայացնող տառն Է, միանգամայն անհասկանալ
կդառնա բոլոր տառերի նշանակությունը։ Չի ստացվում նաև Ջունուն կամ
Մեջնուն բառերը, որովհետև այս վերջինը սովորարար նա գրում է Մեջլու
ձևով: Ավելի քան անհասկանալի են հաջորդ խաղի շուրջը ևս նույն հաջորդականությամբ գրված վ, դ, պ և ն կամ ի տառերը, որ ընդունելով հայերենախառն՝ կարելի Է կարդալ նաև դօվա (աղոթք)։
