Ինչ քիզանից հիռացիլ իմ, իմ ջանումըս ջան չէ մըտի.
Ուշկ ու միտկըս դուն իս տարի, ձիռիս մեչըն բան չէ մըտի.
Հենց գիդիմ, թե չուրս տարի է Քաղաքըն քարվան չէ մըտի՝
Ռախտարի նըման նըստած իմ՝ իջառրց, միզնից բեդամաղ։
Հալբաթ սեռըն կես է էլի, վուռ միզի ատիլ է ուզում.
Չուրս տարեկան էռեխի պես՝ յարըս խըրատիլ է ուզում.
Բըռնիլ է էշխի դանակըն, սիրտըս կըտրատիլ է ուզում.
Շատ մարթ կա նըստած լաց լելիս, գոզալի նազնից բեդամաղ:
Թեզուզ իմացի, կարթացի իմաստնասիրաց առակըն՝
էշխեմետ ջունուն իմ էլի, վեր էկավ սըրտիս վարակըն.
Աստված վըկա, մարթ չը քաշե՝ դըժար է էշխի կըրակըն.
Տեսա արունուտ ջեյրանըն՝ վուրսնուրթի նիզնից բեդամաղ։
Անց կացավ աշուղնքվա վախտըն, սառվիքըն խաղալ է ուզում.
Հասավ գարունքվան հուսունըն՝ բըլբուլըն էլ գալ է ուզում.
Սայաթ—Նովեն առանց նընգիր ճիտըն գ[րցած լալ է ուզում].
Զար կորցըրած խոնթկարի պես նըստա[ծ է խազն իր, բեղամազ]։
