Տա՛ր, ինձ մե ճանփա կանգնեցու — կենամ խաթըրջամի նման.
Գիշիր ու ցերեկ լալիս իմ, աչկիրըս է նա մի նման.
Թող դըռանըտ նընգած ըլիմ օտար բարեկամի նման.
Անգալին Աստված սըպանե, Փահրադ-Շիրին՝ դարի բաբաթ:
Գարնան շնչի ծաղկի նըման կարմիր վարթըն թաց Է ըլում.
Ի՜նչ օքուտ Է քու բաղմնչուն, վուր բըլբուլըն լաց Է ըլում.
Պըռոշեմետ միղր Է կաթում, թողնիս, յախետ թաց Է ըլում.
Էնդուր համա քախցր իս խոսում—լիզուտ է շաքարի բաբաթ.
Մարթ իր խոսկով կու ճանանչվի, գուզե Շահի վեզիր շինին.
Բեդասըլն ասըլ չի դառնա, թեգուզ վեքիլ, նադիր շինին.
Թե կամենաս, ամենան տիղ քու ասածըտ հագիր շինին,
Սայաթ-Նովա, խոսկըտ աստ—բելլու քամանդարի բաբաթ:
