Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Թաքավուր իս, դիվանս արա, շա՛ր, քու ա՛րիվըն կու սիրիս,
Միղ ունենամ, գլխոքըս տուր քա՛ր, քու ա՛րիվըն կու սիրիս.
Սրտումըս կա ինթիզար-իղրար, քու արիվըն կու սիրիս,
Ուրոր գընաս, ինձ էլ հիդրա տա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս։
Վարթըն էյվընումըն կուլի, նամ-նամ արխին սազ ըլիլով,
Կանանչ փոթոլըն թաց կուլի, կարմիր ու գուլգազ ըլիլով,
Չուրս բոլորքըն ծաղիկնիր ին, ճամփին փիանդազ ըլիլով,
Բարթըն ակռըվին մի շանց տա, ծառ, քու արիվըն կու սիրիս:
Ակռավը բլբուլ չի դառնա, քանի դուզե, վուր ախ անե.
Ամեն ըռանգ ծաղկի մեչըն՝ կարմիր վարթըն սիրեկան Է.
Գուղ մարթըն մանգաղով դուքա, ձիք կու տա, տակռեն կու հա
Մի՛ թողնի ճուխկըտ քաղելու, խար, քո արիվըն կու սիրիս։
Բլբուլըն սարեմեն դու քա, իր լիդվովըն բաղ կանչելով.
[Մեջլումըն չոլիրում մնաց, Լեյլու համա ախ կանչելով].
Սայաթ-Նովեն վուր բեզրիլ է, շատին էրից խաղ կանչելով,
Ով քավահիր, անգին ալմաս, յա՛ր, քու արիվըն կու սիրիս։
|
|
