Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Գելն ու չոբանը մեկ մեկու ռաստ էկան.
Գելն ասավ՝ «բարով տեհա, չոբան ախպեր»:
Չոբանն ասավ՝ «յիս քու բարովն ինչ կռնիմ,
Վունց քու խերը գուզիմ, վունց քու շառն, անդեր»:
Գելըն ասավ. «մուլափ կուտամ, վուր մթնի,
Ուսուլով ման գու քամ բինետ կու գթնիմ,
Քու շըներու հաչոցեմեն չիմ խրթնի,
Առուտեհան «խերն ու շառը» շանց կուտամ»:
Չոբանն ասավ. «հե՛նց գիդիս ղուրթ քո՞ւն ունիմ,
Մե աչկըս-անգաճըս քու կըռնումն ունիմ.
Ամեն ղոչի գըլխին մե-մեկ շուն ունիմ,
Առուտեհան քիզ թամաշան շանց կուտամ»:
Գելըն ասավ. «վուր ամպը գա ծըմակին,
Ակռեքըս կու գըցիմ ղոչի դըմակիրե...
Կեսը կու խիխտիմ, կեսն էլ իմ քամակին
Մե-մեկ, մե-մեկ սարի ծերին շանը կուտամ»։
[Չոբանն ասավ. «գիդիս անդեր մա՞լ ունիմ],
Ճըտիտ համա էրկըթե կըրկալ ունիմ.
Թե վուր ճանգըս ընգար, յիս իղբալ ունիմ,
Կոմբլիս տակին կընձկընձալը շանց կուտամ»:
Սայաթ—Նովեն ասաց—յիս կարմիր կով իմ,
Կովկիթըս կոտրիլ իմ՝ հարսից խըռով իմ,
Գիլի հիդ բան չունիմ, չոբնին կու գովիմ,
Մե գամ էլա մածնի համը շանց կուտամ։
|
|
