Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/100

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

հակալութեէմն թևերի վբա մեր երկրում հիւբրնկալութի։ն չը գաաւ, իկ երբ հեզ «ւ

իւադադ կրօնի կերպարանքով մօաեցաև մեր աշիտարհինյ նրա բոլոր սահմահները Բաց գտաւ և ներւ» մաաւ։

հայց դա մի ժողովրդական շարժում

չէր» VI Կ»ՎեՅ ՎերհէՏ> արքունիքից և ագ

նուականութիւնից։ Տարարաիաարար, մենք չունենք հայերի քրիոսէէնէութի֊ն լքեդանե չռա. ճիչպ սլաամութիւնը։ եղած տեղեկու թի, նգւԼյւը մեծ մաաւամր աա նԻհդ1>1 թիէններ են, որոնք գրի աոնվեցան մի դար յեաոյ, այե էլ հոգևորականների ձեռքով։ Բայց որ

րա էլ եկեղեցականների հերմեռաեդութիլ

նը հրաշքներով ու դերրնակառն երեոյթներով է շադաիել քրիստոնէութեան մա աքի պատ մութիւնը, աէենք հնարաւորութիւն ունենք նոյն իսկ այդ ադճաա սլաամուաքկխերից հետևեցնել, որ գործը Հայաստանում այնպէս

չը գ՚&> իչպէ նկարագրված է> Բրիսաո նէսւթիւնը հրաշքով, հեշսաւթեամբ չը մաաւ Հայաստան։ Հինը, հեթանոսականը, ծիի է չը ցնդեց ի>»չի նշանի աոահ, այլ երկար գիմացաւ, մաքառեց և տեգի տուեց մի

գար և աւել տևած մրցու&ներից յեաոյէ

Երժնը անհատական իւդճի, համռդմոտն քի վրա է ադդում, Հայաստանի մէջ առահ

ՍՄեՍրոԴ 6