տակված իր գաղափարով, այդ մարդը, ճրգնաւորին յաաոլկք խորին հերաքենանդութեամբ, արտասունքներով, հեծեծաԱքԱեբով էր պազսւսւում երկնքի քւկՂյա թիլՂյըւ էա յիշում էր մարդարէի խօսքերը։ <՝Երբ հեծեծես, այն ժամանակ կապրես», մի դեդեցիկ ասացուածք,
ր 8յտ է ալիս թէ դաժա՛ն աշխատանքն
է կեանք ստեղծում։ Այդ հգԱութիւնները, այդ անդադար հոդածութիւնը մի նոր երկունք են աոա| բերու ւքւ Միտքը գործում է տենդային արագութեամբ, գադափաբները տեսիլ։՛երի ձև ե՛ն ստանում և հոգու, լարված կարողութիւնը, վերհապէս, ամփոփում է տարիների մտածմունքները, ձուլում է նըրանց տեսանելի, գդալի կերպարանքների
մէչ» Երկունքը վերիւցաւ, այս անդամ հայ֊
կական տառերի ձները ւսրդէն ապաւորված էին մեծ մարդու սրտում։
նտեզծագործութեան այդքան բոէոն, մրրկալից թափ շատ քիչ է իիում մարդու, վրա, դարեր, տասնեակ դարեր մի անդամ
Շատ բնական է որ Մեսրոպը կբմսակաԵ յափշտակութեան գագաթնակէտին հասած ւինէր այդ մեծ, ահաւ.որ ժամերին» կա
տարում էր մի հրաշալի խորհուրդ, որ նրան և նրա ժամանակակիցներին ներկայանում էր իբրև գուտ հոգևոր մեծագործութիւնւ Տասերը հարկաւոր էին յաակապէս քրիստո֊
