Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/193

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

նէութեա՚կ տարածման համար։ Ոասենալ հայ երէն դիր։ Նշանակում էր հայոց ամիոզհ աշխարհը ճշմարիտ աստուածպաշաութեաե դարձներ Այդ մեծագործութիմսը նոյ՛ն քան հափշտակիչ էր, որքան այն վեհ զգացմունքը, որ աանում է նահաաակին ղէպի կաիա

դան և իւարոյկ՝ զոհվելու Աստուծոլ վւաոքի, եկեղեցու յաղթանակի համար։

դեռ համաբեա իր կենգանութեան ժամանակ Մեայրոսվը սուրրերի կարգե ւսնյաւ

ինչդէս մի մարդ, որ արժանացել էր Ասաու ծա այցելութհան։ նրա մասին իւօսող մեր բոլոր մատենագիրները, սկսած Կորիւնից, ներկայացնում են տառերի գիլտը իրրն մի երկնային հրաշք. յայտնի է յետոյ կազմված այն աւանդութինը, որ ասոսէ է։ թէ մի ան երևոյթ ձեռք Մեսրոպի աչքի առհև դծա դրեց քարի վրա հայերէն ձայնաւոր աոաո֊ե

ոերի ձԼհրըւ

Մեզ չը պիտի զարմացն։ այսպիսի վեբաբերմոանքը դէպի տառ֊երի գիւտը։ Ատեդ

ծադործութիւնը պարունակում է իր մէքլ մի վեհ, տարերային, գերմարդկային երևոյթ։ Ամեն ժամանակ նա պաշտելի է եդել։ Իսկ հին աշխարհը ամեն մի արտասովոր, չափազանց իւոշոր ու ապշեցնող գործ համարում էր երէլԱքի կատարած հրաշք։ Մասնաւորա սվէս դԻրԸ միշտ մարդկութեան հիացմոահնքն