10 ուղի՜ս, որով 1463 էոասրի ս>«աք Վահս.մե Ա֊
մաաուեին աահում էր թաղման մեծ հան՝՜
դէսը։ Սխալվում էի արդհօքով կարող է
ասեր գարերը աԱիէկայ քաւճւդել են աքեր հրկիրը,այս ճիշա է. բայց և ի՜նչպէս լալ դիսւէին շսյւո բէոն աւձւշարժ ու անխախտ սլա֊՛
հեչ։ Միչա շարժոէ, ասհհասհգիստ, որոնող
մարդու վրա անգամ այնքաՏն շսյա բան է մը նացել հին ու աքփ՝ոփոխ։ մի։ իք է անհնար է որ էքնար մի հաա ճանա$դարհ այո Լերկ բ1ոէբների լանջերին»
էքս չը գիաեմք ես երեակայում եմ» էԼ
»քնն մի մեծութիւ/է լէսութեահ և մարդկային կեանքի մէֆ իրասւոմհք ուեի ասնփոփոխ &եալոլ ոչ թէ երէկ ու այսօր, այլ յաւիաեան. եղել է որ և է փոփոխութիւԽ այն հայեաց ՔԻ մէչ, որ դարերի սկզբից Աասիսե ու Արադածր բեեոած ունեն այս ա$ղաաւաժոտ լաևֆերի վրա» Բնութիւնը չէ խօսում որ յօ սէ. մարդկային անցեալը խորհրդապահ ու լուո է հսութեան պէս, բայց դու դդում ես նրասԱէ շօշափում ես հոդով։ Եւ ահա ես տեսնում եմ՝ աչքով արդեօքաքեծ բադմուիքիլ֊
նը, որ ա անում էր դա դաղը ձեռքից ձեոք, ուսից ուս աալով. Այստեղ, այս ձորակում,
երեի, հասնդիսսւ աոաւ յուղարկաւորողհերր,
֊աՎևի լանջը չաա է ցից ու դիք, Այստեղ, երեի, մարդիկ իրար ասհցասհ, օք«է
