Էջ:Վահան Թոթովենց, Ամերիկա.djvu/155

- Երեկ ես ձեզ շնորհակալություն չհայտնեցի, ներեցե՛ք - ասաց։

- Մի մտածեք այդ մասին,- պատասխանեցի:

2

Անցավ մի քանի շաբաթ։ Իմ սենյակի իրերը փոխեցին իրենց վերաբերմունքը դեպի ինձ. ես սկսեցի հասկանալ նրանց և սիրել։ Երբ ես ներս էի մտնում, սեղանիս վրա ապրող ջրի կապտագույն շիշը ժպտում էր ինձ, ժպտում էր այնպիսի վարդագույն ուրախությամբ, որ ինձ համար ջուր խմելը դառնում էր անդիմադրելի։ Ճոճաթոռի մեջ նստելիս՝ ինձ թվում էր, որ մտերիմ և սիրող թևեր ինձ են գրկում։ Ես զգացի, որ իրերն էլ ունեն իրենց զգացումները, փոխադարձ մտերմության ճանաչողության պահանջը։

Ահա հարավի վառ արևը փռվել է իմ սենյակում, հատակի կանաչ գորգի վրա, աչքերս դեռ կիսաբաց են, բայց տեսնում եմ, որ սենյակումս ապրող բոլոր իրերը ժպտում են, ուզում են ինձ հետ խոսել, գիշերն ամբողջ ինձ պաշարել են, հսկել, փայփայել, և ես քնել եմ նրանց հովանավորության տակ։ Մի փոքրիկ կիսանդրի, որ ապրում է անկյունը դրված երկարահասակ մի պատվանդանի վրա, կարծես ինձ ասում է.

— Գիշերները երկար կարդում ես և գրում, իսկ առավոտներն ուշ ես վեր կենում. ավելի լավ է գիշերները քնես և առավոտները աշխատես։

Իսկ ես պատասխանում եմ նրան.

— Սխալ ես դատում, քար, ես պետք է գրեմ այն ժամանակ, երբ բոլոր իրերը հանգստանում են գիշերվա իմ սենյակի մթնշաղում, որպեսզի նրանք ինձ չզբաղեցնեն իրենց կյանքով. հետաքրքրական է իրերի կյանքը, բայց ես գրում եմ դրամաներ, և ինձ հարկավոր է միայն մարդկանց կյանքը, դրա համար պատում եմ իմ լամպը մուգ-կանաչ թղթով. ինձ հարկավոր է միայն մի կտոր լույս իմ առաջ դրված գրքի մի էջի կամ մի փոքրիկ թղթի լուսավորության համար, ճիշտն ասած, ինձ հարկավոր է այնքան լույս, որքան իմ գրչի շուրջը լուսավորված լինի մի մեծ կոճակի չափ։