ամբողջ օրն աշխատում ես և ստանում ես 14 դոլլար, իսկ ես միայն երեք ժամ նստելով ստանում եմ 25 դոլլար:
--Երևի մինչև հիմա հեռախոսը չի զանգահարել:
--Այո:
Եղբայրս հեգնորեն ժպտաց, գլուխը երերցրեց:
Ես ոչինչ չհասկացա, կարծեցի թե դեռևս նա իր ատամներն է կրճտացնում, որ ես չափահաս դառնալով՝ ազատվեցի այն կապանքներից, որ ամերիկյան օրենքը սահմանում էր անչափահասների համար, տալով նրանց իրենց ծնողների, մեծ եղբայրների կամ հորեղբայրների խնամքին և բռնապետության:
Պատահեցի մի քանի բարեկամների:
--Ու՞ր ես ծառայում:
--Մեռելաթաղի գրասենյակում:
--Ոհո՜...
Ի՞նչ կա, ի՞նչ է պատահել, ինչ կարող է պատահել,-մտածում եմ:
Առավոտյան պատահում եմ մեռելաթաղի դիրեկտորին:
--Ինչպե՞ս է ձեր գործը,-հարց է տալիս:
--Չափազանց լավ,- պատասղանում եմ:
--Ուրախ եմ, շատ ուրախ եմ, խոստանում եմ եկող ամիս ավելացնել քո ռոճիկը,-ասում է դիրեկտորը:
Հրճվում եմ: Ման եմ գալիս ամբողջ քաղաքում գտնելու և պատմելու նրան իմ հաջողությունները:
Դիրեկտորն ամեն պատահելուն՝ ուսս ծեծում է և ասում.
-- Եթե ինձ մոտ մնաս՝ ես ամեն ամիս քո ռոճիկը կավելացնեմ:
Չորրորդ օրը, երբ զբաղված էի Դանտեով, ժամը տասին մոտ, հեռախոսը զանգահարեց.
--Հըլո՜...
--Հըլո՜...
--Լոյդի մեռելաթաղի գրասենյակն է:
--Այո:
--125-րդ փողոցի N600 տանը մեռավ պրն. Վիլյամ Հովրդ Ջոնսոնը, խնդրում եմ գալ տանել:
--Շատ լավ, շատ լավ, այս րոպեիս:
Ես հրահանգ ստացել էի, որ եթե այդպիսի հեռախոս լինի՝ անմիջապես