Ասատուրը թշվառության մեջ դառնացել էր:
Որոշեցի նրան տանել իմ սենյակը, տալ նրան տարրական հարմարություններ մեղմացնելու նրա դառնությունը:
Ճաշելուց հետո --Ասատուր, գնանք ինձ մոտ, կապրես ինձ հետ մինչև մի գործ ճարես:
--Ախ, այդ գործը... Այս վիթխարի քաղաքում գործ չկա, եթե ինքնաշարժներ չլինեին, ես ինքս կառք կքաշեի և կապրեի, այս մարմինը ձիու մարմնի պես կարող է դիմանալ, բայց մեքենան խլել է մարդու բոլոր իրավունքները:
--Մի մտածի,գործ կգտնես, միայն թե հարկավոր է ապրելու հնարավորություն ունենալ, ինձ մոտ կապրես, և կստեղծվի այդ հնարավորությունը, մի մտածիր:
--Վաղուց էի քեզ փնտրում,ես համոզված էի,որ դու ինձ համար կանես այն, ինչ մանկությունն է պարտադրում:
--Տունը ինչ վիճակի մեջ է, հայրդ, մայրդ:
--Մայրս մեռավ,հայրս փուռը ծախել է և հիմա ուրիշի համար է աշխատում, պարտքի տակ խեղդված է:
--Ես քեզ փող տամ, ուղարկիր հորդ,- ասացիր:
Ասատուրը չկարողացավ իրան զսպել, վեր կացավ,փաթաթվեց վզովս ու համբւրեց ինձ:
Ասատուրի համբույրն անկեղծ էր ինչպես սեփական որդու համբույրը:
Ուղևորվեցինք տուն :
Առաջարկեցի տաքսիով գնալ:
--Ավելի լավ է գետնի տակով գնանք,- պատասխանեց Աատուրը:
Ես արդեն տաքսին կանչել էի, մտանք ներս:
Ասատուրը ճանապարհին գլուխը կախ արել, նա պատասխանեց:
--Ատում եմ ես այդ քաղաքի լույսերը:
--Ճիշտ է, հարուստ,ճոխ,շռայլ քաղաք է, բայց անհրապույր, սառը:
--Կյանքումս այսքան չեմ ատել հարստությունը -ասաց Ասատուրը,-դու գիտես, որ երկրում էլ եղել եմ կես աղքատ, բայց կարծես հիմա եմ զգում, թե ինչ է աղքատությունը և ինչ է հարստությունը:
