սովորեցին ձևավորել կավը։ Նրանք երբեք չիմացան, թե երբ և ինչպես սովորեցին, սովորեցին այնպես, ինչպես երեխաները սովորում են ձեռները տանել բերանները։
Ծերունի բրուտին, սակայն, մի խոր ցավ էր տանջում։ Նրա անդրանիկ որդի Երեմիան զավակ չունեցավ։ Հիսունն անց՝ կորցրեց Երեմիան իր անպտուղ կնոջը, դարձավ տխուր, մռայլ և հուսահատ։
Մի օր Անդրեասը կանչեց իր անդրանիկ որդուն և ասաց.
— Բոլորս էլ հող պիտի դառնանք, որդի, բայց անպտուղ հող դառնալը մեղանչում է աստծո դեմ, որ երկնքումն է։ Ամուսնացիր, որդի, դեռ ջահել ես, դեռ ծառդ կծաղկի և պտուղ կտա։
Երեմիայի աչքերը փայլեցին երիտասարդ օրերի նման, արյունը սուրաց երակների մեջ։
Եվ Անդրեասի տունը մտավ մի երիտասարդ հարս, որը, հակառակ իր տարիքին, համարվեց մեծ հարսը՝ իբրև անդրանիկ զավակի կինը։
Եվ Երեմիայի ծառը ծաղկեց ու տվեց գույնզգույն պտուղներ։
Ծերունի Անդրեասն ուրախացավ, փարատվեց ցավը նրա հոգուց և պատրաստվեց մեռնելու խաղաղությամբ։
Նա սիրում էր Երեմիայի անդրանիկ որդի Հովնաթանին, որովհետև նրա մեջ տեսնում էր պատկերը իր հոգու ու մարմնի։ Նա թոռներ շատ ուներ, ուներ և թոռան զավակներ, տեսավ և իր առաջին ծոռին, բայց նրա բովանդակ սերը, այն սերը, որ տածել էր դեպի կավը, դեպի մայր-հողը, միասնացած և ավելի հզորացած, կենտրոնացավ Երեմիայի անդրանիկ որդու՝ Հովնաթանի վրա։
— Երեմիա, որդի, իմ անցնելուց հետո լավ մտիկ տուր Հովնաթանին,— ասում էր ծերունի Անդրեասը, բռնում Հովնաթանի գլուխը, շոյում, համբուրում աչքերը։
Եվ Հովնաթանը կապուտաչյա էր ու գանգրահեր։
Բոլոր հին հարսները նախանձում էին Հովնաթանի մորը, որովհետև ծերունին կանչում էր նրան իր մոտ, նստեցնում
