կողքին, բռնում նրա մինչև ծնկները հասնող ծամերը, շոյում և զմայլանքով ու հողի կարոտով նայում նրա դեմքին, որ դեռևս վարդագույն էր հակառակ նրա արդեն երեք զավակ ունենալուն։
Է
Մի օր ծերունի Անդրեասը կանչեց Հովնաթանին իր մոտ և ասաց.
— Բեր գրիչ և թուղթ ու գրիր:
Հովնաթանը, որ արդեն տասնվեց տարեկան էր, բերեց թուղթ և գրիչ և ասաց.
— Պապի, պատրաստ է։
Ծերունու ականջին հնչեց կյանքի ոսկյա ծնծղան։ Տիրեց լռություն։ Ծերունին չէր խոսում, որովհետև նա ունկնդրում էր իր կյանքի ամենահրապուրիչ երգին։
Երբ երգը վերջացավ, ծերունի Անդրեասը հառաչեց և թելադրեց Հովնաթանին՝ գրելու.
— Հայրապետ ծնավ Առաքել, Առաքել ծնավ Դավիթ, Դավիթ ծնավ Անդրեաս, Անդրեաս ծնավ Երեմիա, Գրիգոր, Պետրոս, Պողոս, Սառա, Յուղաբեր, Հռիփսիմե, Երեմիա ծնավ Հովնաթան, Մարգարիտ և Դավիթ։
Հովնաթանը գրի առավ ծերունու ասածները արագորեն և նայեց պապին խոհականորեն։
Ծերունի Անդրեասը շարունակեց թույլ ձայնով.
— Հովնաթան ծնավ...
Եվ ծերունին կանգ առավ, կարոտագին նայեց Հովնաթանի կապույտ և շողշողուն աչքերին։
— Հովնաթան ծնավ Անդրեաս։
Ծերունի Անդրեասի հոգու մեջ թրթռաց անմահությունը։
Նրա աչքերի առաջ ծաղկեց բամբակենին, նրա ականջները լսեցին գարնան առվակի կարկաչը, նրա ռնգունքները ներշնչեցին կավի թարմ բույրը, և երակներում զրնգաց արյունը։
