պատմեց կնոջը՝ այն խորագույն հուսով, որ կինը կմիանա իրեն և ինքը կգտնի իր մխիթարությունը։
— Ոչ մի անամոթություն չկա, եղբայր և քույր են,— ասաց Հովնաթանի և Մարգարիտի հարազատ մայրը։
— Լռի՛ր, կին,— կշտամբեց Երեմիան,— ճիշտ է ասած սուրբ գրքում — ամենայն կին անառակ է։
Կինը լռեց, երկնքի կրակը կարող էր թափվել իր գլխին։
— Գնում է՝ թո՛ղ գնա,— վերջացրեց հայրը, բայց լսեց իր սեփական հոգու հեկեկանքը։
— Ո՞ւր է Դավիթը,— հանկարծ հարցրեց նա։
Կանչեցին Դավթին։
— Առ այս մի քանի ոսկին, գնա, նստիր մեծ ճանապարհի ծայրին, Չոր Աղբյուրի մոտ. Հովնաթանը որ գա, տուր նրան և ասա՝ բարի ճանապարհ։
— Ես էլ գնամ,— աղաչեց մայրը։
Երեմիան միայն աչքերը խոլորտեց կնոջ վրա։ Կինը լռեց և կպավ պատին։ Տղամարդու խոսքն օրենք էր և օրենքը հաստատել էր ինքը՝ աստված։
Մարգարիտը լսում էր այդ բոլորը վարագույրի ետևից։ Երբ Դավիթը դուրս ցատկեց վազելու դեպի մեծ ճանապարհը, Մարգարիտը կտրեց նրա առաջը և ասաց.
— Դավիթ, սպասի՛ր, ես էլ եմ գալիս։
Մարգարիտն իջավ ներքնահարկը, վերցրեց Հովնաթանի սպիտակեղենները, ծրարեց, դուրս եկավ և ասաց․
— Գնանք, Դավիթ։
— Համբուրիր նրա կապույտ աչքերը,— շշնջաց մայրը Մարգարիտին։
Չոր Աղբյուրը հին մի կառուցում էր. նրա ջուրը վազելիս է եղել առյուծի և վագրի բերաններից, որոնք դեռ մնացել էին գրեթե անվթար, միայն անժամանակ թվականներից ի վեր, ավերվել էր աղբյուրի ակը, և ոչ ոք, ոչ մի իշխող չէր մտածել վերանորոգել և կենդանացնել այն։ Ժամանակի ընթացքում առասպել էր հյուսվել նրա շուրջը։ Ասում էին, որ գիշերները, ամեն գիշեր, միայն մի ակնթարթ, վազում է ջուրը և կտրվում է, եթե որևէ մեկը հասնի այդ վայրկյանին և խմի հոսող ջրից անմահ կլինի։ Ոչ ոք, անժամանակ
