— Ես գիտեմ,— սկսեց Ուոլտըր Գրոզբին,— դու շատ ես ծիծաղել ինձ վրա. քեզ չեմ մեղադրում, ես մեղադրում եմ հույն փիլիսոփա Սոկրատին. այդ փիլիսոփաներն են մեզ խանգարողը։
Ապա ինձ հարցրեց.
— Ինչպե՞ս է «Ապոլլո» խմիչքը, դուր գալի՞ս է։
— Շատ դուրեկան խմիչք է,— պատասխանեցի։
— Դա այն միևնույն «Միներվա» խմիչքն է։ «Միներվա»-ի անհաջողությունը կայանում էր նրանում, որ սպիտակ գույն ուներ. ես գտա, որ այդ խմիչքին պետք է գույն խառնել և կծախվի։ Ուրիշ ոչինչ։ Մր. Ի. Ի. Հարտընը համոզվեց դրան, ստորագրեց ինձ հետ մի միլիոն դոլլարի պայմանագիրը, և ես նրան տվի այդ գաղտնիքը: Մր. Հարտընը գնեց միլիոնավոր շշերը դատարկ շշի գնով, գույն խառնեց, փոխեց անունը և հիմա հսկայական քանակությամբ ծախում է։ Նա ինձ արդեն վճարեց մի միլիոն դոլլարը։ Արդեն սկսել եմ նոր առևտուր իմ սեփական դրամագլխով և ինձ համար։
Երբ Ուոլտըր Գրոզբուց պիտի բաժանվեի, նա ինձ ասաց.
— Մի խնդիրք ունեմ, շատ եմ ցանկանում, որ չմերժես։
Ես չգիտեմ՝ ինչպես և ինչու կարծեցի, թե Գրոզբին ուզում է իր առևտրական տանը մի պաշտոն տալ ինձ։
— Եթե ինձ պաշտոն ես առաջարկելու, ես համալսարանը չեմ թողնի,— պատասխանեցի։
— Ոչ, ոչ, սիրելիս, դու անպետք մարդ ես առևտրի համար,— ասաց Գրոզբին,— ավելի լավ է դու փչանաս քո Պլատոնով և Սոկրատով. քո ի՞նչ գործն է առևտուրը։
— Եթե ակադեմիական կյանքիս չվնասի, կընդունեմ,— պատասխանեցի անմիջապես։
— Թույլ տուր ինձ քեզ վեց դոլլար տամ, որ այն պարտքդ վճարես,— ասաց Ուոլտըր Գրոզբին։
— Շնորհակալ եմ,— պատասխանեցի։
Մի քանի տարի հետո՝ Նյու-Յորքում, վիթխարի այդ քաղաքում, պատահմամբ հանդիպեցի Ուոլտըր Գրոզբուն Բրոդուեյի վրա մի կնոջ հետ։ Կնոջ գրկում՝ մի սպիտակ շուն։
Իմ խոհանոցի ընկերս ամբողջովին փոխվել էր, մոոկլ
