— Այս քաղաքում ծով չկա,— մտածեցի,— սա ի՞նչ ծով է, որ երևում է։
Երբ շարունակեցի նայել, գլխի ընկա, որ փոթորկալի ալիքները չէին շարժվում — սոսկ դեկորացիա էր, նատուրալիստական մի նկար։
Դահլիճի խորքի մուգ-կարմիր թավշյա վարագույրները բացվեցին, ներս մտավ մի պառավ կին, չափազանց պարզ հագնված և մոմի պես դժգույն դեմքով։ Ծովային պատրանքը ինձ մի վայրկյան մտածել տվեց, որ ներս մտնողն էլ դեկորացիա է — այնպես նկարային դեմք ուներ, բայց ոչ, սկսեց խոսել։
— Դուք եկել եք արևելյան գորգերը տեսնելու։
— Այո, մադամ,— պատասխանեցի և ոտքի կանգնեցի։
— Գնանք ցույց տամ։
Ես հետևեցի նրան։ Նա ինձ առաջնորդեց մատենադարանը և խնդրեց, որ մատենադարանի արևելյան գորգերը նորոգեմ, լվամ և արդուկեմ։
— Շատ լավ,— պատասխանեցի մեքենայաբար, որովհետև այդ րոպեին իմ աչքերը հափշտակված էին մատենադարանի գրքերով։
Համաշխարհային ամբողջ գրականությունն այստեղ կար, բոլորը ոսկեզօծ, յուրաքանչյուր դարաշրջանի և ազգության գրականությունը դարսված միաչափ հատորներով և միագույն շապիկներով։ Օրինակ՝ հելլենական գրականությունը ամբողջական դարսված էր դահլիճի արևմտյան պատի վերևում, ոչ մի անուն պակաս չէր, հունական երկնքի նման կապույտ շապիկով։
Կյանքումս առաջին անգամն էր, որ խորապես նախանձեցի հարուստին։ Գրքեր, գրքեր — ահա իմ կյանքի երազը։
— Պետք է խնդրել մադամից, որ թույլ տա աչքի անցկացնելու բոլոր գրքերը,— մտածում էի, երբ տեսա, որ պառավը գնում էր դուրս։
Պառավի ետևից ես էլ դուրս եկա և գնացի վաճառատուն
