Եվ կես-գիշերին Աղանիկենց ծառի տակից դուրս սողոսկեցին երկու մարդկային ստվեր և ուղղվեցին դեպի Վարի թաղը։
— Ո՞ւր։
— Վարի թաղը, կիները հոն են։
Թորիկին մի դող բռնեց, կանգնեցրեց նա ընկերոջը, գոտու փաթից դուրս բերեց օղու մի փոքրիկ շիշ, տվեց ընկերոջը։ Ընկերը տնկեց բերանին և տվեց Թորիկին։ Թորիկն էլ քաշեց։
— Օ՜խ, հասավ մինչև ոտքիս մատները,— նորից ասաց նա։
Շարժվեցին առաջ։
Գիշերը անսահման խաղաղ էր, թեթև։ Անցան նրանք փշենիների մոտից, նրանց մեղրաբույր ծաղիկները լայն բաց արին Թորիկի ռնգունքները, շնչեց լիաթոք, ագահ։ Այդ խաղաղության մեջ խռովահույզ էր միայն Թորիկի սիրտը, այն գետի նման, որ մռնչալով անցնում էր հենց Վարի թաղի տակով։
— Հեռո՞ւ է։
— Մոտեցանք։
Թորիկը նայեց երկնքին, ցածացել էր, աստղերը հենց իրենց գլուխների վրա էին, ժպտում էին և կաթում։
Ընկերը կանգ առավ մի փոքրիկ խրճիթի առաջ, որի միայն երկու լուսամուտներն էին լուսավորված նվաղկոտ դեղին շողով։
— Իշտե էս է կիներուն տունը։
— Ի՜նչ կըսես...
Թորիկը քարացավ իր տեղում։
— Արթուն են։
— Ի՞նչ գիտես։
— Ճրագը չեն մարեր։
Ընկերը մոտեցավ լուսամուտին և թեթև թխկացրեց ապակին։
Լռություն։
Թորիկը մոտեցավ ընկերոջը։
— Ետ երթանք։
