Մանուկը իր արևային կյանքի առաջին րոպեին իսկ... զայրացավ և դայեկին գրկին մեջ, աղված ժամանակ, ռազմական ճիչեր արձակեց։
Դայեկը, որ շատ փորձված կին էր՝ զարմացավ...
— Զալըմ տղա է, ըսավ դայեկր, եթե մեծնա, ի՞նչ պիտի ըլլի։
Ըստ հայկական քրիստոնեական սովորության՝ ծնունդեն ութն օր հետո մկրտեցին մանուկը և անվանակոչեցին զայն Տիրատուր։
Տիրատուր չէր լար, այլ կը զայրանար և կը ճչեր իր հայտնությունը զգացնելով ոչ թե միայն տան անդամներուն, այլև հարևան բոլոր տուներուն։
Եթե անիկա լեզու գիտնար՝ պիտի աղաղակեր։
— Ահա ես եմ որ հայտնվեցա։
Իր ծնունդի գիշերը պատահեցավ դեպք մը, որ անմիջապես կերպարանափոխվեցավ... զրույզի։ Իր ծնողները, քույրերը, եղբայրները և բոլոր հարևանները ապշեցան-մնացին։ Զրույցը բնականորեն խոշորացավ և սկսավ պատկառանք ներշնչել։
Իր ծնունդի գիշերը աքլորները իրենց բույներուն մեջ կանչեցին... մինչև առավոտ։
Ահա այդ դեպքը...
Շատերը կես-գիշերեն հետո արթնացան և նստեցան իրենց անկողիններուն մեջ, խաչ հանեցին և մրթմրթացին քիթներուն տակ։
— Օր մը օրանց աքլորները այսպես չէին կանչեր, ի՞նչ է պատահեր։
Անոնք չէին գիտեր, որ ծնած էր... Տիրատուրը։
Բայց հաջորդ առավոտ դայեկը մեկնաբանեց աքլորներու կանչը.
— Ակոբ աղային նոր ծնած տղուն համար էր, ըսավ դայեկր, հայվանները մեզմե աղեկը գիտեն, ատոր համար կը կանչին։
Բոլորն ալ հավատացին դայեկին և իրարու ալ հավատացուցին։
Այս եղավ Տիրատուրի կյանքին առաջին զրույցը, որուն
