Էջ:Վահան Թոթովենց, Երկեր (Vahan Totovents, Works).djvu/505

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է
Թ

Վանքի բակում, սև քարերից կառուցված երկհարկանի վարդապետական խուցերում այժմ ապրում են աշխարհականներ։ Պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը թխկթխկացնում է մի լուսամուտ, որ ներկված է կերոսինի լամպի դեղին լույսով։

Բացվում է դուռը։

— Համեցե՛ք,— սիրալիր ձայնում է մի բարձրահասակ, երկար մազերով, քառասունը նոր թևակոխած կին։

— Ճարտարապետը տա՞նն է։

— Այո՛, այո՛, տանն է, համեցե՛ք։

Պրոֆեսորը ներս է մտնում։ Սենյակի դռան վրա արդեն ճարտարապետը դիմավորում է նրան։ Միջանցքում կիսամութ է։ Ճարտարապետը չի ճանաչում ներս մտնողին, բայց պատրաստակամ ասում է.

— Համեցե՛ք, համեցե՛ք։

Ճարտարապետի ձայնը ժամանակակից չէ, կարծես, ինչ-որ հին, լքված և մութ մատուռներում մի ծանր իր է ընկնում, և պատերն արձագանքում են, կարծես, ծանր մուրճով կարծր բազալտն են հղկում, և քարի փշրանքներն աղմկելով թափվում են վար։ Մտնում են սենյակ։ Ճաշի մեծ սեղանի վրա ճարտարապետը գծագրում է ինչ-որ հին մի եկեղեցի։ Բարձրահասակ կինը խնամքով և գուրգուրանքով հավաքում է գծագրական պիտույքները։ Ճարտարապետն աթոռ է տալիս Մելիք-Անդրեասյանին։

— Ինչ լավ արիք, որ եկաք։

— Բայց գիշերն այստեղ եմ մնալու։

— Հենց դրա համար էլ ասում եմ։

Ճարտարապետն արևից այրված դեմք ունի։ Թխացած և աննուրբ նրա դեմքի ամեն մի անկյունը պատմում է արևի հետ ունեցած նրա կատաղի պայքարի պատմությունը։ Խիտ, սև և կամարաձև հոնքերը կառնիզի նման կախվում են նրա սև և հին, պատմության խորությունից նայող աչքերի վրա՝ ինչպես ուռենու ճյուղքը՝ մութ, բայց ջինջ ավազանի վրա: Լայնաթիկունք է նա, ոսկրոտ, դիմացկուն, ինչպես վիթխարի