Վանքի բակում, սև քարերից կառուցված երկհարկանի վարդապետական խուցերում այժմ ապրում են աշխարհականներ։ Պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը թխկթխկացնում է մի լուսամուտ, որ ներկված է կերոսինի լամպի դեղին լույսով։
Բացվում է դուռը։
— Համեցե՛ք,— սիրալիր ձայնում է մի բարձրահասակ, երկար մազերով, քառասունը նոր թևակոխած կին։
— Ճարտարապետը տա՞նն է։
— Այո՛, այո՛, տանն է, համեցե՛ք։
Պրոֆեսորը ներս է մտնում։ Սենյակի դռան վրա արդեն ճարտարապետը դիմավորում է նրան։ Միջանցքում կիսամութ է։ Ճարտարապետը չի ճանաչում ներս մտնողին, բայց պատրաստակամ ասում է.
— Համեցե՛ք, համեցե՛ք։
Ճարտարապետի ձայնը ժամանակակից չէ, կարծես, ինչ-որ հին, լքված և մութ մատուռներում մի ծանր իր է ընկնում, և պատերն արձագանքում են, կարծես, ծանր մուրճով կարծր բազալտն են հղկում, և քարի փշրանքներն աղմկելով թափվում են վար։ Մտնում են սենյակ։ Ճաշի մեծ սեղանի վրա ճարտարապետը գծագրում է ինչ-որ հին մի եկեղեցի։ Բարձրահասակ կինը խնամքով և գուրգուրանքով հավաքում է գծագրական պիտույքները։ Ճարտարապետն աթոռ է տալիս Մելիք-Անդրեասյանին։
— Ինչ լավ արիք, որ եկաք։
— Բայց գիշերն այստեղ եմ մնալու։
— Հենց դրա համար էլ ասում եմ։
Ճարտարապետն արևից այրված դեմք ունի։ Թխացած և աննուրբ նրա դեմքի ամեն մի անկյունը պատմում է արևի հետ ունեցած նրա կատաղի պայքարի պատմությունը։ Խիտ, սև և կամարաձև հոնքերը կառնիզի նման կախվում են նրա սև և հին, պատմության խորությունից նայող աչքերի վրա՝ ինչպես ուռենու ճյուղքը՝ մութ, բայց ջինջ ավազանի վրա: Լայնաթիկունք է նա, ոսկրոտ, դիմացկուն, ինչպես վիթխարի
