— Ո՛չ,— երկարացրեց ճարտարապետը քմծիծաղով,— մահը և ծնունդը հավիտենական օրենքներ են, պիտի մեռնեն և պիտի ծնվեն։
Երբ լռություն տիրեց, ճարտարապետը շարունակեց.
— Իմ ուսումնասիրություններն ունեն մի այլ նպատակ ևս՝ ճշտել մեր կուլտուրայի վերելքի և անկման շրջանները, մեր պատմագիրները, ավելի շուտ տոհմագիրները սխալ պատկերացում են տալիս այդ մասին, մեր նյութական կուլտուրան այլ բան է ասում մեզ, քարը չի ստում, ինչպես իշխաններից, նախարարներից և մեծ եկեղեցականներից տոհմագրությունն արձանագրելու պատվեր ստացող պատմագիրները։
— Նյութական կուլտուրայի վերելքն ավելի վաղ չէ կատարված, քան գրական կուլտուրայինը,— հակաճառեց պրոֆեսորը։
— Ներեցեք, պրոֆեսոր, մենք ճարտարապետություն ունեինք, նախքան գրերի գյուտը։
— Այդպես չէ Արևմտյան Եվրոպայում։
— Նայած երկրի պայմաններին։
— Ի՞նչ պայմաններ։
— Առաջին հերթին տնտեսական պայմանները։
— Դուք մարքսի՞ստ եք, ճարտարապետ,— հանկարծ հարց տվեց պրոֆ․ Մելիք-Անդրեասյանը։
— Ոչ, չեմ ուսումնասիրել դժբախտաբար, հայոց հին կուլտուրան ինձ ամբողջովին կլանել է։
— Բայց դուք... կարծես․․․
— Ասում են, որ ամեն մի բարեխիղճ գիտնական հասնում է մարքսիզմին,— ընդմիջեց ճարտարապետը։
— Ах, так!— երկարաձգեց Մելիք-Անդրեասյանը։
Բարձրահասակ կինը սեղան բերեց սպիտակ լավաշ, պանիր, կարագ և սամովարը։
— Ի՞նչ նեղություն, տիկին,— ասաց պրոֆեսորը։
— Տանը կով ունենք, պրոֆեսոր,— պատասխանեց ճարտարապետը։
Մինչ նրանք ընթրում էին և խոսում, բարձրահասակ կինը պրոֆեսորի համար անկողին սարքեց` հաստ բրդե
