Էջ:Վահան Թոթովենց, Երկեր (Vahan Totovents, Works).djvu/552

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Նո՛ւ, ասենք իմ սխալը դու չես գործի, թողնել կնոջ...

— Ոչ մի կնոջ հարց չկա։

— Ապա՞։

— Ես քո սխալը չեմ գործի, քո քաղաքական սխալը։

— Ի՞նչ, բոլշևի՞կ դառնայի։

— Ուրախությամբ կընդունեին քեզ կուսակցության մեջ,— հեգնեց պրոֆեսորը։

— Մեր ընկերներից բոլշևիկ դարձողներ եղան։

— Այո, եղան, բայց բոլշևիզմը կարիերիստներին շատ չի սնուցանում։

— Միքայել, կրկնում եմ, լավ կլիներ մենք իրար չտեսնեինք։

— Այո, լավ կլիներ, երևի էլ չենք տեսնի իրար։

— Ինչո՞ւ։

— Մեր ճանապարհներն այլ են։

— Այլ են...

— Ես պատկանում եմ մարդկության առողջ մասին։

— Ո՞րն է առողջությունը։

— Մարդուն չշահագործելը։

— Ծիծաղելի է։

— Ի՞նչը։

— Ամեն բան։

— Ծիծաղելի է,— կարծես, կրկնեց պրոֆեսորը։

— Ի՞նչը։

— Դու։

— Միքայել, մեր ճանապարհներն այլ են։

— Այո՛, այո՛, այլ են։

Պրոֆ. Մելիք-Անդրեասյանը դուրս եկավ էմիգրանտ եղբոր սենյակից։ Արտասահմանում լինելու ամբողջ ժամանակամիջոցում ոչ մի ժամանակ իրեն այնքան օտարոտի չէր զգացել, որքան եղբոր սենյակում և դրանից դուրս, շվեյցարական փոքրիկ քաղաքի խաղաղ փողոցներում։

Կանգնած փոքրիկ քաղաքի միակ հրապարակում, կես-գիշերային պայծառ աստղերի տակ, նա տխրություն զգաց մինչև հոգու խորքը։ Ի՞նչն էր, որ նրան այդպես տխրեցնում