ԻՍԽԵԼ․— Պատրաստվի՛ր աղքատության, մեծահարուստ հրեա Իսխելի կինը։
ՍԻՄԽԱ.— Ես միջոցներ ունեմ ապրելու, ուրիշների դռներին լվացք անելու կարիք չունեմ։
ԻՍԽԵԼ.— Այո, գիտեմ, կին ես դու և կարող ես ծախել սիրուն աղջիկդ։
ԶԻԼՖԱ.— Հայր...
ՍԻՄԽԱ.— Մտածի՛ր, մտածի՛ր, մտածի՛ր։
ԻՍԽԵԼ.— (Խորասուզվում է, աչքերը չռած տախտակամածին:) Մի կողմից՝ պետք է բարեկամանամ իմ թշնամու հետ, մյուս կողմից՝ իմ ամբողջ հարստությամբ, կաշառքներ բաժանեմ իսլամ մեծամեծներին, մինչև գտնեմ իմ թշնամուն դատապարտելու մի փոքրիկ առիթ։ Կաշառքը հիմքն է այս կայսրության։ (Ինքնիրեն) Իս- խել, հավաքի՛ր քո բոլոր ուժը, երկրպագի՛ր, կռացի՛ր ներքին անշիջելի ատելությամբ, ժպտա՛ արտաքուստ, իսկ ներքուստ դիզի՛ր դեղին մաղձ։
ՍԻՄԽԱ.— Ժամանակը կմոռացնի ամեն ինչ։
ԻՍԽԵԼ.— Ժամանակը անգութ կերպով բոցավառում է անպատվված լինելու զգացումը։ Խարույկի նման, նման անշիջելի մորենուն, վառվում է ապտակը իմ հոգու մեջ։
- Ներս է մտնում Հալետը. Սիմխան և Զիլֆան քաշվում են վարագույրի ետև:
ՀԱԼԵՏ.— Սպասում էի քեզ, Իսխել։
ԻՍԽԵԼ.— Երանի ինձ հանդիպեիք գերեզմանում։
ՀԱԼԵՏ.— Առաջ ինձ զարմացնում էիր դու, Իսխել, քո սառնասրտությամբ և համբերությամբ, իսկ հիմա դու զարմացնում ես քո տաքարյունությամբ և անհամբերությամբ։
ԻՍԽԵԼ.— Չէի ցանկանա երբեք, որ իմ բարեկամ Հալետ էֆենդին ապտակվեր, բայց եթե ապտակվեր, այդպես չէր խոսի։
ՀԱԼԵՏ.— Ես թույլ չեմ տա Հաջի Չելեբուն, որ հեշտությամբ և անպատիժ մարսի ապտակը։
