ՀԱՋԻ ՉԵԼԵԲԻ.— (Կարգադրիչին) Դուք այստեղ մնացե՛ք։ Ոչ մի ապրանք դուրս չտալ՝ մինչև իմ վերադարձը։ Լսո՞ւմ եք։
ԿԱՐԳԱԴՐԻՉ.— (Խոնարհվելով) Թե՛ լսում եմ և թե՛ հասկանում, տեր իմ։
ՆԱԶԻՐ.— (Ոտի է կանգնում և գնում է դեպի մեծ դուռը:)
ՀԱՋԻ ՉԵԼԵԲԻ.— Այս դռնից, տեր իմ։
- Հաջի Չելեբի, նազիրը և բեռնակիրներ՝ արկղները շալակած, գնում են դուրս աջ դռնով:
ԿԱՐԳԱԴՐԻՉ.— (Մոմը ձեռքին՝ կանգնած տեղում մնում է մեխված և շվարած:)
ՀԱՋԻ ՉԵԼԵԲԻ.— (Ետ գալով) Ես քեզ ազատեցի մի վտանգավոր արարքից. պահի՛ր ոսկիները մոտդ և ուրիշ առթիվ ոսկիները թող չշլացնեն քեզ այդպիսի վտանգավոր խոստումներ տալու։ Երիտասարդ ես և հանդուգն, բայց այդ բոլորը անարժեք և անուժ են իմաստության առաջ։ (Դուրս:)
ԿԱՐԳԱԴՐԻՉ.— (Երկար կանգնելուց հետո՝ փչում է մոմը, գնում, բաց է անում մաքսատան մեծ դուռը, լուսավորում է մաքսատունը: Նավը հեռացել է քարափից, ցանցառ երթևեկ քարափի վրա:)
ՄԻ ՎԱՃԱՌԱԿԱՆ.— (Ներս մտնելով) Կարո՞ղ եմ իմ ապրանքը տանել իսկույն ևեթ։
ԿԱՐԳԱԴՐԻՉ.— Ո՛չ։ Վերատեսուչը պետք է վերադառնա, ապա։
ՎԱՃԱՌԱԿԱՆ.— Ա՛յ քեզ բան։ Իսկ իմ ապրանքը ուշ ստանալուս և վնաս կրելուս պատասխանատուն ո՞վ է լինելու։
ԿԱՐԳԱԴՐԻՉ.— Ոչ ոք։ Այդպես է վերատեսչի հրամանը։
ՎԱՃԱՌԱԿԱՆ.— Վերջապես պետք է հասկանալ խնդիրը։
ԿԱՐԳԱԴՐԻՉ.— Ուրիշ բաներ ունեմ մտածելու, ավելի կարևոր, քան քո գործը։ Հեռացի՛ր այստեղից։
ՎԱՃԱՌԱԿԱՆ.— Մի նեղանաք։ Ասացեք խնդրեմ, ե՞րբ է վերադառնալու վերատեսուչը, ո՞ւր է գնացել։
ԿԱՐԳԱԴՐԻՉ.— Չեմ իմանում։
ՎԱՃԱՌԱԿԱՆ.— (Գլուխը երերցնելով՝ դուրս:)
