«Սիրելի Բերտա, փառք աստծու, որ դու վաղը դեռ այստեղ լինես։ Ես սպասում եմ քեզ ուղիղ ժամի երեքին»։
Կամ թե չէ այսպես կգրե.
«Վաղը ամբողջ օրը մենք միասին կանցկացնենք»։
Կամ պարզ.
«Ես ամեն ինչ սարքեցի և այսօր ազատ եմ։ Ե՛կ իսկույն, անհամբեր սպասում եմ»։
Այո, նա համոզված է, որ եթե ոչ այսօր, համենայն դեպս, գնալուց առաջ կտեսնի Էմիլին։ Այլ կերպ չի կարող լինել։ Ինչո՞ւ այսքան երկար պատասխանը չեն բերում։ Երևի նա տանը չի ճաշում։ Նա միայն երեքին կդառնա տուն... Իսկ եթե հանկարծ մինչև երեկո չդառնա՞։ Միևնույն է, ինքը հրամայել է սուրհանդակին, որ սպասե թեկուզ մինչև ուշ գիշեր։ Սակայն ի՞նչ անել։ Ախր հո չի՞ կարելի ամբողջ ժամանակ կանգնել պատուհանի առջև և դուրս նայել։ Նստում է, վերցնում է պայուսակից հետը բերած վեպն ու փորձում է կարդալ, բայց բան չի հասկանում։ Աշխատում է քնել, բայց այդ չի հաջողվում: Վերջապես ժամը չորսն է խփում։
Ահա երեք ժամ է, որ սպասում է... Սակայն դուռը ծեծում են։
Մտնում է սուրհանդակը, նամակը ձեռքին։ Բերտան շտապով բաց է անում նամակը և երեսը պատուհանին է դարձնում, որ իր դեմքի արտահայտությունը թաքցնե կողմնակի մարդուց։
«Իմ սիրելի Բերտա,— կարդում է նա։
«Դու շատ բարի ես։ Առաջարկում ես ընտրություն անել մոտակա օրերի մեջ, բայց ես, ինչպես գրել էի քեզ առաջին նամակումս, ճշմարիտ որ զբաղված եմ բոլոր այս օրերը: Դու, իհարկե, կհավատաս ինձ, որ ես քեզնից պակաս չեմ ափսոսում դրա համար։ Կրկին անգամ շնորհակալությունս եմ հայտնում և հազար անգամ համբուրում եմ քեզ։ Ց՝խնդալից հանդիպում, մյուս անգամ։ Մի մոռանար ինձ։
