բոլոր զոհողությունները հանձն է առնում Հարունը միմիայն աղայի սիրտը շահելու համար, միմիայն աղային մի «լավություն» անելու համար։
— Շնորհակալ եմ, — պատասխանեց իշխանը, — բայց եթե դու կհամարձակվես այդ գաղտնիքը երևան հանել, գիտցած եղիր, որ քեզ, այդ կնոջդ և այն երկու երեխաներիդ անպատճառ կմորթեմ։
— Այդ ես գիտեմ․․․ — պատասխանեց հրեան խորհրդավոր ձայնով։
Սակարկությունը վերջացավ։ Իշխանը հանձնեց կնիքների օրինակները և այն գումարը, որ կանխիկ պիտի վճարեր։ Փայլուն ոսկիները բոլորովին շլացրին Հարունի և նրա կնոջ աչքերը, որը դեռ նստած երեխաների մոտ, լուռ լսում էր իր ամուսնի և պատվելի հյուրի խոսակցությունը։
Այդ ոսկիները իշխանը այն օր պարտքով էր վեր առել մի ագուլեցի հարուստ վաճառականից, այն պայմանով, երբ կունենա, այն ժամանակ կվճարե։ Բայց իշխանի որևիցե ժամանակ փող ունենալը շատ կասկածավոր լինելով, վաճառականը սկզբում չհոժարվեցավ տալ։ Բայց երբ իշխանը բռնեց նրա կոկորդից և սպառնացավ գլուխը կտրել, ժլատը իսկույն բաց արեց քսակի բերանը։ Հարունը լսելով այդ պատմությունը, ծիծաղելով բացականչեց․
— Ա՛յ, լավ բան եք արել, աստված է վկա, շա՛տ լավ բան է։
— Բայց եթդ մի այսպիսի լավ բան քեզ հետ անեին, դու, կարծեմ, շատ գոհ չէիր լինի։
— Օրհնած, ինձ մոտ ի՞նչ է մնացել․ մի քանի շահի ունեի, բոլորը կորցրի, ում տվեցի, չկարողացա հետ առնել․ տոկոսն էլ գլխի հետ կերան։ Թո՜ղ հառա՛մ լինի, հառա՛մ․․․
Հրեան շարունակեց գանգատվել իր գրության վրա, թե հազիվ է կարողանում ծայրը ծայրին կպցնել․ ժամանակը վատ է, ամեն ինչ թանկ է։ Այդ երեխաները նրան իսպառ կողոպտեցին, ուտում են, ուտում և երբեք չեն կշտանում։ Այդ պատճառով շատ փոշմանել է իր ամուսնանալու վրա, բայց ինքը մեղ չունի, ամենևին միտք չուներ պսակվելու։ Անիծվի՛ն հարևանները, հավաքվեցան զոռով պսակեցին, և ինքը ընկավ կրակ-ցավի մեջ․․․
Վերջին խոսքերը սաստիկ վիրավորեցին կնոջ սիրտը, և նա մոռանալով իր արևելյան ամոթխածությունը, թե անվայել էր օտարների հետ կամ օտարների մոտ խոսել, — շառագունած դեմքով դարձավ դեպի իշխանը, և կատաղությամբ ասաց․
