Այս էջը սրբագրված է
Դու ուղիղը չես ասում.
Վրդովել ես ինձ ուզում։
Ա՛յ թե ինչպես աճեց նա,
Հարկե, սպիտակ կերևա․
Հղի մայրը մեն-մենակ
Լուսամուտից շարունակ
Ձյունին էնքան է նայել,
Որ աղջիկն է սպիտակել.
Բայց ինձ ասա դու էլի,
Ի՛մ աննման հայելի.
Միթե՞ ես չեմ դշխունը,
Աշխարհի մեջ նխշունը։
Պատասխանեց հայելին,
«Խորթ աղջիկդ է սիրելին»։
Ոնց որ կծած սև օձից,
Չար թագուհին նախանձից
Էն հայելուն մի բրթեց,
Բռնեց մի կողմ շպրտեց,
Ճչաց, կանչեց նաժիշտին,
Կանչեց բերեց իր կշտին,
Ասավ. «Աղջի՛, քեզ հետ եմ,
Թե չէ մազդ կըփետեմ.
Խորթ աղջկաս հետդ առ,
Իսկույն ևեթ տար անտառ.
Կապիր նրան ծառերին,
Բաժին դառնա գայլերին»։
Աստված պահի կնոջ հերսից,
Սատանան էր խոսում ներսից.
Հետը վիճել չէր կարելի,
Մի կրակ էր անմարելի։
Նաժիշտն առավ վարդ դշխուհուն,
Տարավ անտառ, այնպես հեռուն,
