Էջ:Քնած դշխուհու և յոթ քաջերի հեքիաթը.djvu/5

Որ աղջիկը ընկավ գլխի,
Արցունք թափեց աղի-լեղի
Ու աղաչեց, «Հույսը՜ս, լույսը՜ս,
Ի՞նչ եմ արել անմեղ կույսըս.
Դու ինձ խղճա, ինձ խնայի՛,
Երբ որ դառնամ ես թագուհի
Կըկատարեմ քո բաղձանքը»։
Նա էլ լսեց աղաչանքը,
Ոչ սպանեց և ոչ կապեց,
Տեղը թողեց, տուն շտապեց.
«Ի՞նչ, — հարցրեց չար թագուհին,—
Ո՞րտեղ մնաց քո դշխուհին»։
«խոր անտառում, ասեմ ճիշտը,—
Պատասխանեց սև նաժիշտը,—
Ես կապեցի զույգ արմունկից,
Էլ չի պրծնի գայլի ճանկից.
Լավն էլ էն է չտանջվի,
Խոր անտառում թող ջընջվի»։
Լուրը հասավ ողջ աշխարհին,
Թե կորել է արքազնուհին։
Թագավորը մնաց լալեն,
Լալեն, լալեն, մղկտալեն.
Ու պատանի անբախտ փեսեն,
Արքայազուն էն Եղիսեն,
Սիրող սիրտը հա տանջելով.
«Ո՜վ տեր աստված» հա կանչելով
Գնաց գտնի նշանածին։

 Հիմա գնանք մենք կորածին․
Մաղիկ՜մաղիկ մղկտալեն,
Էս կողմ, էն կողմ, վեր-վար տալեն,
Մութ անտառը տվեց անցավ,
Մի դղյակի նա մոտեցավ

58