Էջ:Քնած դշխուհու և յոթ քաջերի հեքիաթը.djvu/6

Շունն հաչելով վրա վազեց,
Մոտը գալով ոտը լիզեց։
Թափառական հյուրը չքնաղ
Սրահ մտավ լուռ ու խաղաղ.
Պատշգամբը ելավ վախով,
Դուռը բացեց երկաթ ախով.
Մտավ սենյակ և ոչ մի շունչ,
Չորս պատերը կանգնած են մունջ,
Բայց տախտերին՝ խալ-խալիչա
Եվ հատակին նախշուն քեչա,
Մի անկյունում՝ փայտե սեղան,
Մի անկյունում՝ մեծ վառարան.
Տեսավ կույսը դատարկ տեղ չի,
Բարի մարդկանց մոտ չի կորչի.
Ու սենյակից դես-դեն մտավ,
Ցաք ու ցրիվ ինչ որ գտավ՝
Սրբեց, մաքրեց ու վեր քաղեց.
Ընկած բանը տեղից կախեց
Ու սենյակի դուռը ախեց.
Սրբի առաջ վառեց կանթեղ,
Գնաց մտավ մի ծածուկ տեղ.

Բակը լցվան յոթն աժդահա։
Տոթով մտան սենյակը այն։
Մեծը ասավ. «էս ի՞նչ նոր բան.
Ամեն ինչը արգի-կարգի.
Ո՞վ է բերել տունը սարքի։
Ո՞վ ես, ով չես՝ առաջ արի.
Տեսնենք չա՞ր ես դու, թե՝ բարի.
Թե մի մարդ ես դու ալևոր՝
Մեր բիձեն ես դու պատվավոր.
Թե պատանի — ջիվան-ջահել՝

59