Այս էջը սրբագրված է
Մեր ախպերն ես ախպոր վայել.
Թե ծեր կին ես մայր եղիր մեզ,
Մեզ էլ որդի արա դու քեզ.
Թե աղջիկ ես հուրիկ-բուրիկ՝
Եղիր դու մեզ անուշ քույրիկ»։
Եվ դշխուհին երևաց,
Մինչև գոտին խոնարհվեց,
Տան տերերին բարևեց.
Վարդի նման կարմըրեց.
Ներողություն նա խնդրեց,
Որ անկոչ ու անծանոթ
Հյուր է եկել նրանց մոտ։
Իսկույն խոսքից իմացան՝
Դշխուհի է աղջիկն այն.
Գորգի վրա նստացրին
Գաթա, գինի հրամցրին.
Թողեց գինին գավաթով
Ու գաթիցը, ամոթով,
Կտրեց կերավ մի պատառ,
Հանգստանալու համար
Յոթն ախպորից հյուրընկալ
Խնդրեց նա մի մահճակալ։
Յոթն ախպորով միասին
Սենյակ տարան հյուր կույսին,
Թողին նրան մեն-մենակ
Քնի իրենց թևի տակ:
Օրերն անցնում են կամաց,
Բայց դշխուհին նշանած
Յոթն եղբոր դղյակում
Համ ծլում է, համ ծաղկում.
Եղբայրները խմբովին
Լուսաբացին՝ մի քովի
