Էջ:Քնած դշխուհու և յոթ քաջերի հեքիաթը.djvu/8

Գնում են միշտ ման գալու,
Վայրի բադեր զարկելու,
Կամ թե թյուրք-մուրք փնտրելու։
Եվ գլուխը կտրելու,—
Հալածելու միասին
Պյատիգորսկու չերքեզին։

Եվ դղյակի տիրուհին
Ինքն է որ կա դշխուհին.
Վառում, եփում, պատրաստում.
Յոթի հետ սեղան նստում
Ու հակառակ չի խոսում,
Ջան է ասում, ջան լսում.
Օրերն էդպես են հոսում,
Հեքիաթն էսպես է ասում։
Յոթն ախպորով վարդ կույսին
Սիրեցին, բարելուսին
Սենյակ մտան միասին.
Մեծը ասաց. «Վարդի բույր,
Անվանել ենք մենք քեզ քույր,
Բայց սիրել ենք քեզ յոթով,
Մեզ մի անի ամոթով.
Դու մի թույլ տա, որ կռվենք,
Պատճառ դառնաս, մենք ցրվենք։
Եղիր մեզնից մեկիս կին,
Մյուսներիս քույրը անգին.
Գլուխդ ի՞նչ ես շարժում,
Մի՞թե ինձ ես դու մերժում,
Ընտրիր, որըս է քեզ արժան»։
«0՜, դուք քաջէր պատվարժան,
Իմ եղբայրներ սիրասուն,
Ճիշտն եմ, ճիշտը ձեզ ասում
 Աստված պատժի թե ստեմ,

61