Այս էջը սրբագրված է
Տեղիս մեջը ողջ չընստեմ.
Ես աղջիկ եմ հարսնացու,
Ունեմ ես ինձ Փեսացու։
Դուք շատ քաջ եք ու խելոք.
Ձեզ սիրում եմ ես ջոկ-ջոկ,
Եղբայրներս եք հարազատ.
Թողեք խոսեմ ես ազատ
Նըշանածս է, ձեզ ասեմ,
Արքայազուն Եղիսեն»։
Եղբայրները խորհեցին,
Ծոծրակները քորեցին.
«Որ էդպես է, մեզ ների՛ր,
Քրոջ նման մեզ սիրիր.
Ես այդ մասին, ասեմ ճիշտ,
Չեմ խոսի, չեմ, ընդմիշտ»,—
Գլուխ տալով մեծն ասաց։
Կույսը տեղի մեջ խոսեց,
«Հա՛. չես ուզում, ախպե՛ր ջան,
Քույրըդ լինի դավաճան».
Յոթն ախպերը փեսացու
Թողին աղջիկն հարսնացու.
Սուսիկ, Փուսիկ գնացին
Եվ խոսքի տեր մնացին։
Բայց նենգամիտ թագուհին
Չէր մոռացել ցավը հին.
Նա չէր ներում դշխուհուն,
Ո՜Նց իրանից նա սիրուն։
Բայց թե էն է ցավալին,
Գնաց գտավ հայելին,
Դրավ առաջն ու նստեց,
Իրան զուգեց պատրաստեց.
Ժպտաց, ասաց, «Հայելի՛,
