Պատրաստ եմ քեզ հետ բաժանել ընդմիշտ։
Եղիր դու մերը. մեր վիճակի հետ
Մեր աղքատութեան՝ անկախութեան հետ
Լաւ ընտելացիր, իսկ էգուցւանից
Ճանապարհ կընկնինք մի սայլի վրայ.
Բայց այստեղ մի գործ քեզ համար բռնիր,
Կամ երկաթ ծեծիր, կամ երգեր երգիր,
Կամ թէ գիւղէ գիւղ արջը մա՛ն ածա՛։ Ալեքօն
Շատ լաւ, կըմընամ։ Զեմֆիրան Սա իմն է, իմը—
Էլ ո՞վ ինձանից սրան կարայ խըլել.
բայց արդէն ուշ է... մըտաւ լուսինը,
Մութ մառախուղը դաշերն է պատել.
Քունս տանում է...
Արդեն բացւում է
Ծէգը. ծերունին հանդարտ շրջում է
Ամուրիների վրանի շուրջը լուռ։
«Վե՛ր կաց, Զեմֆիրա, արևն ելնում է
Հերիք է, հերիք, զարթնի՛ր, դու իմ հիւր.
Վե՛րկացէք, որդիք, փափկութեան մահճից։
Ու դուրս են թափւում արդէն վրաններից
Ամենքն աղմուկով, վրաններն հաւաքում
Սայլերը ճամպի համար պատրասում,
Շարժվում միասին բոլորը յանկարծ.
Անցնում են դատարկ դաշտերի միջով.
Էշերն են տանում ուրախ երեխանց
Իրանց վրայ գըցած բաց խուրջիններով.
Կանայք, աղջըկէք, եղբայր, ամուսին,
Թէ՛ ծեր թէ՛ մանուկ, գնում են միասին—
