կցանկային, ասդին կախաղաններուն առաջք սգավոր մայրը կշարունակեր բարձրաձայն.
- Անիծյալ ըլլա՜ք… անիծյալ ըլլա՜ք… անիծյալ ըլլա՜ք…:
Այդ պահուն հրամանատարները, պահապան զինվորները, դահիճները, հանդիսատես ամբոխը, ամենքն ալ դժոխքի մեջ չարչրված մարդու դեմքեր ունեին. ավելի ահռելի տեսարան կարելի չէր երևակայել. իրենց մակարդակեն վեր կախաղաններու շարքը…: Կախվածներուն մեջ հայերը դյուրին էր զանազանել, անոնք ամենեն խաղաղ երևույթն ունեին, մեկը մանավանդ կհիշեմ, շատ երիտասարդ էր, գրեթե մանկունակ դեմքով, գլուխը մեկ կողմ հակած, կարծես մորը ուսին վրա հանդարտորեն կննջեր… ոտքերուն տակ, գետնին վրա ձգած էր զույգ մը կոշիկներ, այդ կոշիկնե՜րը… երբեք չպիտի մոռնամ իր երիտասարդ նահատակի երևույթը… այդ ճիվաղային ծամածռություններով այլակերպված մարդկային արարածներու մեջ, այդ այլասերված ամբոխին մեջ, իր երևույթին խաղաղությունը սփոփարար էր լույսի պես:
Կախաղաններու դիմացը միշտ կտեսնեի հայ մորը մեռելատիպ տժգունությամբ դեմքը: Քանի՞ վայրկյան տևեց բոլոր ասոնք, չեմ գիտեր, ինծի կթվեր, թե երկար ժամանակներե ի վեր շուրջս ամեն բան անշարժացած ու քարացած էր այդպես… այդ շփոթ դիմագծերը, երկու սև խորություններ, անհատակ աչքեր: Ու ամենքն ալ ժողովված էին, կարծես լսելու համար հայ մորը ձայնը… կտրատված ձայն մը, կուրծքե ելած ձայն մը, որուն մեկ մասը կարծես ուրվականային հով մը կառներ կտաներ... Հանկարծ սթափեցան, զինվորական թմբուկը լսելի եղավ, երկու անհատակ աչքերն անհետացան ամբոխին մեջ ու զինվորներն անցան պտուտքելով…
Իրենց վրա, կախվածները կշարունակեին ճոճել հետզհետե ավելի մեղմորեն…:
